Koniarz mode on!

Autobusy, czyli jak zrobić sobie dużo wolnego miejsca.

Lato. Upał, skwar, ukrop, pożoga. A ty w stajni na treningu. Albo nie na treningu, tylko po prostu u koni. W każdym razie, w takich temperaturach wypuszczasz z siebie litry potu, krwi i łez. A w szczególności tego pierwszego.

Dodając do tej mieszanki jeszcze końskie zapachy, gnój na podeszwach i pełno pyłu na twarzy powstaje nam obraz typowego, styranego koniarza.

Taki styrany koniarz często nie jest miło widziany w jakimkolwiek samochodzie, czy swoim czy rodziców. Dlatego też ze stajni przemieszczamy się autobusami. W autobusach w sumie też nie jesteśmy miło witani, ale dopóki starczy nam drobniaków na bilet, dopóty "klient, nasz pan!", nie mają wyboru i jedziemy tak czy tak.

Koniarz zadowolony, bo nie musi iść z buta, współpasażerowie już niekoniecznie. Zwykle gdy jadę publicznym środkiem transportu, zwłaszcza gdy jestem w stajennych ubraniach staram się siadać jak najbliżej kierowcy. Wtedy nie mam wyrzutów sumienia, bo ludzie uciekający przede mną na tył mają więcej miejsc siedzących niż z przodu. Gorzej, gdy z przodu miejsca są zajęte. Wtedy ludzie są na mnie bezpośrednio skazani.

Pasażerowie czasem zabawnie reagują, zwłaszcza gdy mamy ze sobą większość sprzętu.
Przykładowo skarpety w romby pod kolana, czarne usyfione bryczesy, bacik wystający z plecaka i kask pod pachą. Kiedyś facet siedzący przede mną co chwilę ze strachem przenosił wzrok: okno-moje nogi-moja twarz-jego nogi i tak w kółko.
Innym razem starsza pani przez całą drogę zerkała na mnie kątem oka i prychała. W sumie to było połączenie prychnięcia i kaszlnięcia na raz. Żaden kucyk nie powstydziłby się takiego dźwięku.

Ile koniarzy, tyle autobusowych historii. Powiem wam jeszcze tyle, że szatnia z zamykanymi szafkami w stajni to najlepsza rzecz, jaka może spotkać dojeżdżającego jeźdźca. I tak-koszulkę warto przebrać.