Pansuman işlerini bitirirken, aklımda biriken soruları ona sormak istiyordum.
Adı Uzaydı. İsmini neden söylediğini bilmesem de, sanki bu ad onun için bulunmuş gibiydi.
Karanlık bir gökyüzü gibiydi gözleri. Bazen yıldızlarını çıkarırdı ortaya ama çoğunlukla siyah bulutlarla örterdi. Ona yaklaştığında nefesini keserdi, yalnız ve tenhaydı ayriyeten.
Düşüncelerimden sıyrıldıktan sonra, pansumanın tamamen bitmesini geri çekilip koltuğa yaslanmasından da anlamıştım.
Derin bir nefes verip ellerimi incelerken beni izlediğini anlamam zor olmamıştı.
"Anlatacak mısın artık?"
Ona olan öfkem hâlâ şiddetli bir fırtına gibi olabilirdi ama suyuna gidip sakin olmam ve buradan kurtulmam daha mantıklı bir seçenekti elbette.
"Ne anlatmamı istiyorsun?"
Ses tonunun yumuşak olması, biraz olsun daha iyi hissettirmişti.
"O gölge sendin değil mi?"
"Evet."
Sorumu terslemeden cevaplaması üzerine ona şaşkınca bakmıştım.
Çatık kaşlarının altındaki kara gözlerinin tek odağı bendim. Bana bakmaya devam etmesiyle, tekrar parmaklarıma çevirdim bakışlarımı.
"O kan lekeleri.."
Cümleme devam edecekken sesini duymamla kelimelerimi yutmuş gibiydim.
"Benden bir hatıra bıraktım işte"
Afallamış bir şekilde yüzüne baktım. Bir insan neden kendi kanını hatıra olsun diye bırakırdı ki?
"Pekala" diye mırıldanırken, içimdeki devam etme isteği daha da filizlenmişti.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GÖLGENİN IŞIĞI (Askıya Alındı)
Novela Juvenil"İyi değilsin." dedim soğuk bir tavırla düşüncelerimi dışa vururken. "Biliyorum." Verdiği kısa cevabı es geçtim ve gökyüzündeki karanlıkta kaybettirdim bakışlarımı. "İyi biri olmak istemem." dediğinde kaşlarımı çatıp ona baktım. Ara sıra esen rüzgar...
