DÜŞMANIN KARDEŞİ

30.Bölüm : #Baba#

İyi okumalar📖📖📖

"Şimdi gelen kağıdı imzalayacaksın ve bende Ateşi bırakacağım. " dedi. Ne kağıdı imzalayacaktım?

"Ne kağıdı?" diye sordum.

"Evlilik kağıdı!"

Kaşlarımı çattım ne evlilik kağıdı ya?

"Ne evlilik kağıdı anlamadım?" dedim. Cidden bu neyden bahsediyordu.

"Benimle evlendiğini kabul ettiğin gösteren bir kağıt. " dedi açıklama yaparak.

"İmzalamayacağım. " dedim. Ben asla o kağıdı imzalamazdım.

"Peki sen bilirsin. " dedi ve belindeki silahı çıkarıp Ateşe doğru tuttu. "İstersen bir kere daha düşün. "Dedi tehlikeli bir sesle. İmzalamayacağımı söylesem vuracak gibiydi.

" Rüya.."dedi Ateş. Zar zor konuşuyordu. "Hayır. " dedi. İmzalamamı istemiyordu ama eğer imzalamazsam onu öldürecekti. Atıfa baktığımda vereceğim kararı bekliyordu.

"Tam.." diyecektim ki. Silah sesleri gelince susmak zorunda kaldım. Odanın kapısı sertçe açıldı ve içeri siyah giyinen bir adam girdi.

"Atıf bey Polisler geldi. " dedi. Şükür sonunda bulmuşlardı. . Atıfın küfür ettiğini duydum. Dışarıda silah sesleri geliyordu hala.

Atıf yanıma doğru geldi. "Şimdi gidiyorum ama geri döneceğim sen benimsin. " dedi ve yanağımdan öpüp dışarı çıktı. Pislik ya!

Bir süre sonra silah sesleri kesilmişti. Umarım burada bizi bulurlardı. Benim bile buraya gelirken kafam karışmıştı.  Ateşe baktığımda bayılmıştı. Aslında çok bile dayanmıştı ben o kadar dayak yeseydim kesin ölürdüm.

Kapı sert bir şekilde açıldı. İçeriye Volkan ve birkaç polis daha girdi. Volkan yanıma gelip ellerimi çözdü.

"İyi misin?" dedi hâlâ ellerimi çözmeye çalışarak. Ellerimi çözdüğünde hemen ayağa kalkıp Ateşin yanına gittim. "Ben iyiyim ama o değil. " dedim Ateşi kast ederek. Volkan eğilip Ateşin nabzını kontrol etti. "Sadece bayılmış. " dedi.

Arkasında ki polise dönüp "Ambulansı çağırın. " dedi. Ben kızları unuttum. Volkana döndüm hızla "Kızlar!" dedim telaşlı bir sesle. "Onları Ambulansla gönderdik. Durumları iyi. " dedi.

"Rüya.." dedi Ateş. Hemen Ateşe döndüm. Sayıklıyordu. "Burdayım ben. " dedim ellerimi onun saçlarından geçirerek. "Birazdan hastaneye gideceğiz şimdi. " dedim ona sıkıca sarılarak.

***

Şuan herkes burada Ateşin uyanmasını bekliyorduk. Doktor biraz hırpalandığını söyledi bu yüzden uyuttular ve şuan onun uyanmasını bekliyorduk. Kızlarda iyilerdi doktor onlara da dinlenmelerini söyledi ve onları eve gönderdik.

İçerden bir hemşire çıktı. "Hastamız uyandı onu yormamak şartıyla içeri girebilirsiniz. " dedi ve gitti. Allahım sana şükür sonunda uyanmıştı. İçeri Aylin ve Emir girdi. Bende girecekken abim kolumu tuttup gitmemi engelledi. Abime döndüm. "Çok durma içeride eve gideceğiz. " dedi. Abimin suratına baktım bu ciddi miyidi ya? Çoocuk benim için şuan burdaydı.

"Abi sen ciddi misin? Eğer Ateş şuan burdaysa benim yüzümden. Onu ben çağırdım oraya ve geldi çocuk. Şimdi sen çok durma diyorsun. Abicim sen eve git ben Ateşin yanında duracağım. " dedim ve Abimin ne diyeceğini beklemeden içeriye girdim.

Aylin Ateşe sarılıyordu. Onlarda çok korkmuştu. Ateş beni görünce gülümsedi. Sanki ben onun burada olmasına suçlu değilmişim gibiydi. Aylin Ateşten ayrıldı ve Emirin yanına geçti.
"Ateş.." dedim nerden başlayacağımı bilmiyordum. "Biz kafeterya ya iniyoruz. " dedi Emir ve Aylini alıp odadan çıktılar.