Are you in friendzone? || Bradley Simpson

12. you can show me

Kolejny dzień zaczął się wyjątkowo dobrze.
Wstałam z łóżka i zabierając z torby świeże ubrania, poszłam do łazienki. Gdy umyłam się i przebrałam, poszłam do kuchni, gdzie aktualnie przebywał Bradley.

- James i Connor jeszcze śpią? - spytałam, siadając na kuchennym blacie i biorąc do ręki, wcześniej przygotowaną przez Simpsona, gorącą czekoladę.

- Pojechali po Trisa bo jego samochód się zepsuł, a to oznacza, że musimy sobie sami poradzić ze śniadaniem. - powiedział, popijając swoją kawę, a ja westchnęłam.

Bradley bowiem, był jeszcze gorszym kucharzem niż ja, a zostawienie nas razem w kuchni, bez konieczności wzywania straży pożarnej, graniczyło z cudem. Oczywiście, mogliśmy coś zamówić, gdyby nie fakt, iż byliśmy w miejscu, gdzie nie ma nawet jednej kreski zasięgu.

- Co teraz? - spytałam, spoglądając na opierającego się o lodówkę bruneta.

- Jajecznica? Szczerzę mówiąc nie chce mi się czekać na Tristana, a tego podobno nie da się zepsuć. - odparł po chwili namysłu, na co ja zaczęłam się śmiać.

- Nie pamiętasz naszych możliwości, Simpson?

Minęło kilkanaście minut, po których z moich ust padły historyczne już słowa "Bradley, patelnia!"

- Przynajmniej to nie naleśniki i tym razem kuchnia jest cała. - uśmiechnął się pocieszająco i choć wiedziałam, że robi dobrą minę do złej gry, byłam mu niezmiernie wdzięczna za ten gest.

- Nigdy więcej nie wejdę z tobą do kuchni. - rzuciłam, wystawiając język w stronę bruneta. - Ta jajecznica smakuje jak węgiel.

- Ciesz się, ja mam surową.- zaśmiał się, a ja mu zawtórowałam.

Rozmawialiśmy jeszcze chwilę, gdy nagle do jadali wszedł zdenerwowany Tristan, a chwile później do moich uszu dotarł najbardziej irytujący głos w moim życiu.

- Bradley, skarbie, już jestem! Trochę to zajęło, ale wiesz jacy są ci azjaci. W ogóle nie rozumiał angielskiego! Wyobrażasz to sobie?!- oburzyła się Alice, siadając brunetowi na kolana, a mi dosłownie opadła szczęka.- Co masz taką minę? Nie ciszysz się, że mnie widzisz?! Z resztą nie ważne. To która sypialnia jest nasza?

Podczas gdy dziewczyna mówiła, ja próbowałam zrozumieć skąd ona się tu właściwie wzięła. Spojrzałam na Tristana, który wręcz mordował swojego przyjaciela wzrokiem, a następnie na dopiero wchodzących Jamesa i Connora, którzy ciągnęli za sobą trzy wielkie, różowe walizki.

- Pomożecie jej z tym wszytkim? - spytał Tristan, spoglądając znacząco na stojąca w drzwiach pare.

- Jasne.- mruknął Ball.- Rusz się kobieto, nie będę tego taszczył w nieskończoność.- dodał nieco głośniej, ruszając w kierunku schodów, a Alice poszła za nim.

- Bradley...- zaczął Tris, gdy w jadalni zostałam tylko ja, on i loczek.

- Nie miałem zmielonego pojęcia, że przybędzie, nie wiem nawet skąd ma adres, więc daruj sobie, okay?- stwierdził Brad, chowając twarz w dłonie. 

- Nawet jeśli jedna osoba będzie spała na materacu, to miejsc i tak nie starczy dla wszytkich.- odparł Evans, a ja przyznałam mu rację.

Nasz domek składał się z salonu, kuchni połączonej z jadalnią, dwóch dużych sypialni, łazienki i pokoju, który kiedyś był pokojem moim i Bradley'a, jednak aktualnie był pusty, ze względu na remont.  Właśnie dlatego gdy tu przejeżdżaliśmy, braliśmy ze sobą dmuchany materac, który na nasze nieszczęście był jednoosobowy.