*Eylül*
Ah Eylül ah Eylül senelerdir dövüşen Eylül Erdem bu kez aşk kavgasını kaybetti.
Oğuzla dudaklarımız değdiğinde daha önce içimde hiç canlamayan mutluluk hormonum bi anda tavan yaptı.
Hızlıca ayağa kalktım
-Ö-özür dilerim
Oğuz
-Sorun değil yanlışlıkla oldu biliyorum.
-Şey gitsekmi artık
Oğuz
-olur tabi gidelim nereye istersen
-Ben eve gitsem daha iyi olucak Çünkü Mehmet gelmiş işi erken bitmiş baya erken ama neyse
Oğuz
-Peki madem hastanede görüşürüz eve bırakıyım seni
-Olur
Eve gittiğimde Mehmeti evde buldum
-Erken gelmişsin
Mehmet
-Nerdesin sen Eylül nerdesin dün gece nerde kaldın sabahtan beri nerdesin sen meraktan öldüm kızım... Eylül cevap ver bana!!!
-Sakin ol bi ya Nöbet vardı bende hastanede kaldım acil ameliyat çıkıncada gelemedim.
Mehmet
-Oğuz bey in evinde ne ameliyatı yaptın acaba Eylül Erdem
"Birden Mehmetin önüme attığı fotoğraflarla afalladım Oğuzun ve benim resimlerimizdi onlar"
-B-bunlarda ne
Mehmet
-Acaba ne dün gece Oğuz Dağçakrakın evinde olan resimleriniz olabilirmi Eylül Erdem
Hiçbir şey söyleyemiyordum dilim adeta tutulmuştu.Mehmetten böyle bir şeyi asla beklemezdim.
Mehmet
-Bir daha seni Oğuzla yan yana görürsem en ufak bir yakınlaşma, en ufak bir sohbetinizi görürsem Oğuzun kafasına sıkarım Eylül Oğuzu gebertirim.Bidaha onu göremezsin ANLADINMI BENİ
A-anladım Mehmet
Mehmet
Şimdi çık odana ve napıyosan yap
Hızla yukarı çıktım sevdiğim adamın yüzünü göremicek,onunla konuşamicaktım ve bu fazlasıyla ama fazlasıyla canımı yakıyordu.Oğuzun o deniz gözlerine bakamadan kalbimi ısıtan gülüşünü göremeden nasıl dayanıcak nasıl yaşayabilicektim ben hangi kalp hangi can hangi aşk dayanırdıki buna yapamazdım Oğuz olmadan yapamaz,yaşayamazdım ama ona yaklaşıcak olursam o yani sevdiğim adam ölücekti ve ben buna dayanamazdım Oğuz benim yüzümden ölemezdi.
