Anastasia (Tr)

27. bölüm

Anastasia’nın sesi holde yankılandı.

Korumaların kollarında debelenen Hector hareketsiz bıraktı kendini. Bu ani değişim korumaları da durdurdu. Herkes Anastasia’ya bakıyordu. 

Nikolas korumalarına Hector’u bırakmaları için işaret verdi. Bu adam Anastasia’yı artık görmüştü. Üstelik Anastasia da onu tanıyordu.

Genç kız merdivenlerden şaşkınlıkla aşağıya indi. Hector onu nasıl bulmuştu?

“Anastasia… bu sensin… yaşıyorsun.” Dedi bir solukta. Burnundan boşalan kanlar dudaklarından içeriye girerken önemsemiyordu bile. Korumalardan kendini sıyırarak merdivene yöneldi. 

Anastasia basamakları bitirdiğinde Hector’la yüzyüze geldi. Hırkasının cebinden çıkarttığı mendille akan kanlarını sildi. Canı yanmış olmalıydı. Her ne kadar Hector ona bir çok kötülükte bulunsa da hafıza kin tutacak kadar güçlü değildi. Yapılan kötülükleri unutmaya bakardı. Yaşanan güzellikler varken neden çirkin anılar kalmalıydı ki insanın hafızasında?

“Anastasia onu tanıyor musun?” 

Nikolas az önce çıktığı kavganın stresini hala üzerinden atamamıştı. Yanağında oluşan sızıyı hissedebiliyordu. Az önce onu yumruklayan adamın yanlış görmüyorsa kanlarını temizliyordu. Şimdi gerçekten sinirleri gerilmişti. 

“Tanıyorum. Kavga çıktığı için özür dilerim Bay Nikolas…”

“Hey hey hey! Bir dakika. Sen neden ondan özür diliyorsun. O seni alıkoyuyordu. Seni görmek istediğim halde bana burada yok dediler!”

“Hector sakinleşmelisin. Bu insanlar kötü değiller. Bana yardımcı oldular.”

“Anastasia senin…” Hector çevresini saran korumalara ve eve baktıktan sonra kollarını iki yana açtı ve devam etti “Bu evde ne işin var? “

Anastasia’nın olağan sakinliği geri gelmişti. Hırkasının yakasını kapattı ve kollarını çekiştirmeye başladı. İşleri karışık bir hale getirmek istemiyordu. Bu evde birkaç günlüğüne misafirdi ancak bu kavga olayı bu misafirperverliğin sınırı zorlayacak cinstendi.

“Leonardo her yerde seni arıyor… Ve bende seni…”

“Leonardo mu? Ona burada olduğumdan bahsettin mi?”

Anastasia’nın gözleri telaşla açıldı. Nikolas’ta bu ani değişimin farkına vardı. Leonardo’nun ismini duyar duymaz tedirgin olmuştu.

“Hayır bahsetmedim. Yani henüz…”

“Bay Nikolas ben Hector’la özel konuşmak istiyorum.”

Nikolas göğsünde kavuşturduğu elleri çözerek işaret etti. “Tabi.”

“Teşekkür ederim.”

Anastasia Hector’u yanına alarak ona ayrılan odaya yöneldi. Konuşması gereken şeyler vardı.

“Sizde dağılın beyler. Gösteri bitti.” Söylediği son sözleri dişlerini sıkarak söyledi ve kuşkucu bakışlarıyla Hector’u süzdü.

“Bay Nikolas bu adam size saldırdı. Üstünü kapatacak mısınız?”

“Evet Wesley. Büyütmeye gerek duymuyorum.”

Nikolas Anastasia’nın hatırına susuyordu. Kendini bu sahnede geride tutmuştu. Yoksa bu yumruğun bedelini ona ağır ödetirdi. Korumaları bile bu kadar erken bırakmasına şaşırmışlardı. Mahzende dövdürttüğü adamların sayısı belli değildi. Sevecen karakterinin yanı sıra karanlık bir yönü de vardı.