THE LONG LOST LEGENDARY PRINCESS ( ON GOING )

chapter; 14

Purple's POV*

                     Isang linggo na ang lumipas simula nong nangyaring labanan namin nila Jeff at mga kaibigan niya.

At hanggang ngaun tanong pa din sila ng tanong kung pano ko nagawa yon, na matalo ang limang malalakas gamit lang ang isang clone.
Diko nalang sila sinagot dahil paulit-ulit lang yong tanong nila, minsan nga naipsip na daw nila na siguro galing akong dark kingdom.
Kaya lang sa ganda ko daw parang impossible naman daw.

(A/; Edi wow! Ikaw na maganda!! )

Sus, inggit ka lang otor!  Manahimik ka nalang jan.

***

Andito lang ako sa kwarto ko dahil wala namag pasok at yong mga royalties ayon pa din siya as usual may ibat-ibang mundo hahahaha, at ako ito tinititigan lang ang librong bigay sakin ni lola ng weird noon.

Umaasa na baka magkaroon ng sulat hahahaha, at dahil sa wala naman talagang nangyari sa libro. na talaga namang wala naman talaga dapat mangyari dahil wala naman talaga siyang laman kundi tittle lang na the Legendary, binalik ko nalang sa mini table ko.

Pipikit na sana ako dahil gusto ko matulog kaya lang naalala ko yong lugar na nakita ko noon nong nag punta kami sa bayan, kaya tumayo ako at nag invisible na pinuntahan ang lugar na yon, para siyang palasyo na nagdaan sa isang labanan at napabayaan na sa mahabang panahon.

Andito na ko sa lugar pero nasa loob lang ako ng bubbles na sinakyan ko, di pa ko bumababa dahil pinapakiramdaman ko yong buong lugar! Patay lahat ang lugar na to, pati mga puno halaman, dahil wala akong naramdamang enirhiya sa kahit saan parte sa lugar na to.

At dahil sa wala nga akong naramdamang kakaiba dito bumaba na lang ako, at pag ka apak na pagka apak ko sa lupa may naramdaman akong kakaiba sa sarili ko at unti-unting lumiwanag ang inapakan ko hanggang sa nag karuon ng buhay ang buong paligid, ang mga punong malalaki na kanina ay lantang-lanta na ngaun ay subrang ganda na yong kulay green na subrangbtingkad at may ibat-ibang kulay ng bulaklak, nilibot ko ang buong lugar subrang ganda na at may naririnig akong nag-iiyakan na sigurado akong di kalayoan sakin kaya hinanap ko at meron nga, may reyna at hari?

"Purple, a-anak?" Sabi ng reyna ng nakita ako at kasabay ng pagngiti nila na iwan dahil sa umiiyak pa din sila.

"Mahal ko tignan mo yong umiilaw sa may dibdib niya, siguro birthmark niya yan.!!" Sabi naman ng hari kaya tinignan ko naman angbtinuturo niya sakin, at meron nga pati dila.meron?

"P-pero !" Utal kong sabi, bakit nga ba ako nauutal?
Diko natapos ang sasabihin ko dahil sa tumakbo papunta sakin ang hari at reyna sabay yakap sakin.
Kaya niyakap ko din sila, para bang may sariling utak ang katawan ko at niyakap din sila.

"Anak ikaw nga, ang laki mo na!
thank you for saving us!" Sabi ng reyna na tinatawag akong anak!
Sa ganda ko ba namang to, sino bang di magkakamaling pagkamalan na di niya ako anak. Wewww

"Sorry, po pero nagkakamali po kayo di po ako ang anak niyo.!" Sabi ko sa kanila dahil bumitaw na silang sa pagkayakap sakin, ang ganda niya at ang gwapo din ng hari, kulay purple din ang mata niya.

"Hindi kami pweding magkamali dahil nakasulat sa prophesy book na ikaw lang ang pweding magligtas samin sa matagal na panahon na makulong sa sarili naming kapangyarihan dahil sa nangyaring labanan, anak.!" Mahabang paliwanag ng reyna sakin, at tumutulo pa din ang luha.

"Look purple, are you familiar with this!" Sabi ng hari sabay pakita ng kwintas!
Pano nangyaring nasa kanya ang kwintas ko, tinignan ko ang ilalim ng damit ko kung wala nga ang kwintas ko, andito naman.