sarandy

1

Sarandy zit op haar bed en Kelina zit naast haar. Waarom ben je hier eigenlijk, op de aarde? Alé heeft gezegt dat jij geen mens bent. Zegt Kelina plotseling. Ik weet het niet... zucht Sarandy. Ik kan echt alles zijn. Als ik kan toveren ben ik vast een of andere heks, maar ik kan niet toveren. Ik ben misschien wel een prinses van een andere planeet, die geen flauw idee heeft wie haar echte ouders zijn. Wat ik ook ben... ik moet iets doen. Ik heb een opdracht gekregen van Ále. De opdracht om uit te vinden wie ik eigenlijk ben. En die gaan we samen afronden! Roept Kelina verzekert. Sarandy staart naar de grond. Ik weet niet of ik dat eigenlijk wel wil weten... zucht Sarandy. Waarom niet? Ik, Begint Sarandy, ik  ben misschien ook wel een monster ofzo. Nee! Natuurlijk niet! Twijfel niet zo aan jezelf! Waar komt mijn lange haar dan weg? En mijn zeeblauwe ogen?! Rorpt sarandy nijdig. Keline zucht. Waarom neem je niet even wat rust? Vraagt ze. Sarandy schud  haar hoofd. Nee. Dat kan niet. Iedereen kent me, maar iedereen vind me raar omdat ik  nooit op school te vinden ben. Nou en? Iedereen vind mij raar omdat ik hier naar binnen durf te lopen! Dat is het niet waard toch? Jíj bent het waard Sarandy! Denk na! Sarandy's ogen veranderen in een echte zee. De kamer loopt langzaam vol met zout, troebel water. Help! Schreeuwt Kelina. Sarandy drijft over het water een golf duikt over haar heen, zodra de golf verder loopt, verschijnt Alé. Ze pakt Sarandy bij haar hand en zoekt daarna naar Kelina. Ook haar pakt ze bij haar hand. Zodra ze alle drie in de lucht hangen, zakt het zeewater weg. De ogen van Sarandy worden weer alleen de kleur van de zee en alles is droog. Alé zet hun weer op de grond en gaat dan naast ze staan. Sarandy? Waarom was jij zo boos? Vroeg ze met haar lieve, vriendelijke lach. Sarandy keek naar Keline. Haar ogen veranderden in een lavarode kleur. Keline werd bang, ze dook weg onder het bed van Sarandy. Alé keek naar Sarandy. Uchem. Kuchte ze. Sarandy's ogen werden weer zeeblauw en keken Alé twijfelachtig aan. Ze zei dat ik na moest denken, dat ik alles waard was. Ik wil dat nooit meer horen. Toen ze dat zei, kwam er een herrinering naar boven. Een van vroeger. Toe stopte Sarandy met praten. Zeewater stroomde over wangen. Ga door. Sprak Alé. Snikkend vertelde Sarandy over haar gedachte. Ik zag mijn moeder, Nou ja... allen haar jurk. En mij vader's gezicht. Ik heb hem nog nooit gezien. Er zat een deken om heen gewikkeld en ik lag in een kinderwagen. Mij vader had een normaal gezicht, netzo een als die van een mens. Maar ik zie er niet normaal uit. Alé keek haar verbaasd aan. Je hebt elfen oren en een barbie gezicht, je lijf is zo precies als niets anders, maar voor de rest ben jij een echt mensje. En het mooiste van dit dorp. Sarandy keek haar twijfelend aan. Wat ben jij eigenlijk? Vroeg ze toen. Alé keek naar buiten door het raam, en toen weer naar Sarandy. Daar kun je pas achterkomen, als je weet wie je zelf bent. Op dat zelfde ogenblik, was ze verdwenen.