Avcı |Tamamlandı|

❇5.Bölüm❇

5.Bölüm❇ Büyü

Gözlerimi açtığım zaman üzerimdeki yorgunluk katlanılır gibi değildi.

Başımı etrafa çevirince kaşlarımı çattım. Burası neresiydi böyle?

Sanki eski bir evin eski bir bodrum katı gibiydi. Eski, soğuk, kötü kokan...
Rutubet kokusunun hakim olduğu boğucu hava bu garip yere hakimken karanlık olduğu için etrafı göremiyordum.

Kötü koku burnumun iflasın eşiğine gelmesini sağlarken yüzümü buruşturdum. Kaç yıldır temizliyorlardı ki burayı? Tarih öncesinden kalma bir yer miydi yoksa?

Düşüncelerimi aklımdan uzaklaştırdım ve gözlerimi kapatıp beklemeye başladım.

"Uyandın mı Uyuyan Güzel?" diye bir kadın sesi duyunca gözlerimi açtım ve düşmanca bakışlarımı ona diktim. Suratındaki itici gülümseme adeta ondan nefret etmem için bana bir başka sebep veriyordu.

"Ne istiyorsun?" dediğim zaman çenesini işaret parmağıyla baş parmağı arasına alarak düşünüyormuş gibi yaptı. Sonra çok önemli bir şey bulmuş gibi gözlerini kocaman açtı.

"Ölmeni?" dedi sorarcasına. Yüzümü buruşturduğum zaman iğrenç bir şekilde kötü kadın kahkahası attı.

"O halde söyleyeyim istediğini alamayacaksın." dediğimde alayla güldü.

"Nedenmiş o küçük kız?" dediği zaman başımı dikleştirdim ve yorgun olan ama asla umutsuz olmayan gözlerimi ona diktim.

"Çünkü Dönüşümcüler var." dedim, güldü ve konuştu.

"Vampire dönüşmeyen biri için pek uğraşacaklarını düşünmüyorum." dediği zaman bu defa ben emin bir şekilde güldüm.

"Ama Dean zoru sever." dediğim zaman bana ters bir bakış attı. Bu bakışlarındaki saf nefreti gizlemeye çalışmamıştı.

"Ah, bir de o olay var. Büyük Dönüşümcü ve Avcı'nın aşkı!" dediği zaman söylediği şey komikmiş gibi güldüm. "Ne saçmalıyorsun? Avcı falan?"

"Bilmediğin bir şeyi sorman normal küçük kız." dediği zaman başımı dikleştirdim. Kendim hakkında bilmediğim bir şeyi o da bilemezdi.

"Küçük değilim ben! 18 yaşındayım!" dediğim zaman kahkaha attı.

"Elbette hayatım, küçük değilsin. Düşmanlarının 100-150 yaşında olduğunu düşünürsek büyük bile sayılırsın." dediği zaman ona ters bir şekilde baktım. Haklı mıydı? Belki biraz. Kimi kandırıyordum! Sonuna kadar haklıydı.

"Önemli olan zeka olarak önde olup olmamam." dedim kendimden emin bir gülümsemeyle ona bakarken, gülen ifadesi ciddileşti.

"Hiçbir şeyin farkında değilsin Melody." dediği zaman alayla dudaklarım kıvrıldı.

"Aydınlatsana beni! Herkes beni öldürmek istiyor, ne olduğumu öğrenen ölüyor, vampire bile dönüşemiyorum!" dedim öfkeyle ve ardından devam ettim. "Ne o? Yoksa sen de mi bir şey bilmiyorsun?" dediğim zaman öfkeyle konuştu.

"Anlamıyorsun Melody! Seni sevenler olduğu kadar düşmanların var. Ve ben yalnızca kendi türümü korumaya çalışıyorum." dediğinde alayla güldüm.

"Neden benden koruyorsun!? Neden korkuyorsunuz? Sizce de saçma değil mi bir cadının, basit bir insandan korkması?" dediğim zaman başını iki yana salladı.

"Basit bir insan değil kızım, basit bir insan değil." dediği zaman kaşlarımı çattım. Beni kaçırıyordu, üstelik bana bir abla, teyze gibi davranıyordu. Bu normal miydi? Hem de az önceki saf nefret dolu bakışlarının ardından. Bana hiç normal gelmemişti.