Sunset Lovers

ΟΠΩΣ ΟΛΟΙ

ΔΕΝ ΛΕΕΙ ΤΙΠΟΤΑ.

Δεν με εμποδίζει.

Απλά στέκεται εκεί, χωρίς να κάνει τίποτα.

Νοιώθω πως τον πρόδωσα αλλά και πως με πρόδωσε και ο ίδιος ταυτόχρονα. Κάνω ένα βήμα την φορά χωρίς να κοιτάξω πίσω μου και η μουσική πλημμυρίζει ξανά τον χώρο.

Ο Καμ τελειώνει με το τραγούδι του και μόλις με βλέπει μου χαρίζει άλλο ένα από τα χαμόγελα του, όμως αυτή τη φορά δεν μπορεί να με επηρεάσει. Το μόνο πράγμα που θέλω να κάνω είναι απλά να φύγω.

«Κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα και επιστρέφουμε αμέσως!», τους φωνάζει γεμάτος ενέργεια, αφήνει στην άκρη την κιθάρα του και έρχεται προς το μέρος μου.

«Τι συνέβη; Γιατί έφυγες έτσι;», με ρωτά εμφανώς προβληματισμένος.

Ανασηκώνω τους ώμους «Πρέπει να φύγω Καμ, ευχαριστώ που μας δείξατε τον δρόμο», αποφεύγω την ερώτηση και τον κοιτάζω με ένα ψεύτικο χαμόγελο.

«Τι σου έκανε ο Μπίσοπ Ροζαλίτα;», μου λέει προσπαθώντας να συναντήσει το βλέμμα μου.

Ροζαλίτα..

Δεν μου αρέσει το όνομα μου στα χείλη του, όσο και αν με έχει πληγώσει έτσι με λέει μόνο εκείνος.

Σε έλεγε.

«Προτιμώ το Ρόουζ», λέω και τελικά τον κοιτάζω.

Το χέρι του αγκαλιάζει τον καρπό μου. Τον κοιτάζω για μια στιγμή όπως και εκείνος.

«Δεν αξίζει να κλαις για εκείνον Ρόουζ», τώρα μου ψιθυρίζει και παρ' όλη την φασαρία γύρω μας εγώ μπορώ να τον ακούσω. Νομίζω πως το πρόσωπο του πλησιάζει το δικό μου, νομίζω πως..

«Πρέπει να φύγω», λέω ξανά και απομακρύνομαι με βαριές ανάσες συγκρατώντας τα δάκρυα από τα μάτια μου.

Δεν ξέρω καν για ποιο λόγο θέλω να κλάψω αυτή τη στιγμή.

«Συγγνώμη δεν ήθελα.. απλά..», πάει να πει περνώντας τα χέρια του ανάμεσα από τα μαλλιά του. Φαίνονται χρυσαφί κάτω από τα φώτα.

Τυλίγω τα χέρια γύρω μου και κρατώ μια απόσταση «Δεν πειράζει.. καταλαβαίνω.. είναι η χαρά, είσαι και λίγο μεθυσμένος. Είναι λογικό».

«Κάνεις λάθος, αυτό που πήγα να κάνω ήθελα να το κάνω από την πρώτη στιγμή που σε είδα», μου λέει και εκπλήσσομαι από την σιγουριά του, που δεν ντρέπεται να πει αυτά που νοιώθει.

Μακάρι και ο Μπίσοπ να μπορούσε να είναι έτσι, ίσως να μπορούσα να τον καταλάβω καλύτερα.