A/n
Het is paasvakantie, goed nieuws dus, want nu kan ik schrijvennnnn!
Enjoy!
-X
Chelsea
-------------------------------------------------------------------------------------
Ze loopt voor ons uit, richting de tafel. "Ga maar zitten, hoor." ze gaat aan het hoofd van de tafel zitten. "Ik geloof dat ik je uitleg verschuldigd ben." Ik knik, de zenuwen gieren door m'n lijf. "Ik denk dat je al gemerkt hebt dat ik dus je tweelingzus ben. Toen we nog heel klein waren, hadden onze ouders geen zin meer om ons te verzorgen. Ze brachten ons weg, en ik kwam bij het koninklijk hof terecht. Jij was daar ook, maar iemand heeft je 'gestolen'. Het laatste wat ze van je zagen, was dat een zwarte schim je meenam. Volgens geruchten, zou het Lia zijn geweest. Sinds die tijd heb ik altijd het gevoel gehad dat er iets ontbrak. Ik voelde op sommige momenten pijn, terwijl er niks gebeurde. Toen ik oude fotoboeken vond, met daarin foto's van een tweeling, wist ik waar het gevoel vandaan kwam. Ik had een tweelingzus, en ik voelde haar pijn. Ik herinnerde me alleen niks van haar. Ik werd niet veel later gekroond tot heerseres, omdat er een lange tijd geen bestuur was. Ik heb toen gelijk gezegd dat ik je wilde vinden. De chaos die lange tijd ontbrak, keerde terug. Toen Kili me vertelde dat hij je had gespot, heb ik hem gelijk achter je aan gestuurd. En zo te zien kunnen jullie het erg goed vinden!" Verbaasd kijk ik haar aan. Was ik echt meegenomen door Lia? Want als dat zo is, vermoord ik haar. Ze heeft m'n leven verwoest. En niet zo'n klein beetje ook. "Hoe ben ik dan uiteindelijk bij m'n echte ouders gekomen?" vraag ik. "Volgens mij ben je voor die deur te wees gelegd. Meer weet ik niet, want Kili kan als enige van heel Xinyi een telepoort maken, en van vorm veranderen." Kili glundert. "Voor hoe lang moet ik hier blijven?" Jocelynn fronst. "Wil je al weg?" Ik schud m'n hoofd. "Nee hoor, maar ik bedoel, ik heb wel m'n ouders en vrienden thuis." Ze kijkt me begripvol aan. "Ik wilde eigenlijk vragen of je hier gewoon bleef wonen, en dat Kili je soms naar je ouders en vrienden brengt. Je hoeft je geen zorgen te maken over dat ze bezorgd zijn, we hebben een brief gestuurd, waarin staat dat je bent verhuisd. Natuurlijk wel met een geloofwaardige uitleg enzo." Ik knik. "Ga maar naar jullie kamers, jullie zullen vast moe zijn. Voor eten en drinken moet je gewoon in jullie inloopkast kijken, er staat een minibar naast de schoenen. Weltrusten!" Ze omhelst me, en ik volg Kili naar de kamers.
Kili stopt bij een trap naast mijn deur. "Weltrusten dan maar. Ik zie je morgen." "Weltrusten." Ik kijk hem na tot hij de hoek om is, en open mijn deur. Ik loop naar m'n bed, en plof er op neer. Tevreden spreid ik m'n armen. Ik heb nu eigenlijk geen zin meer om een van de vele pyama's aan te trekken en de make-up van m'n gezicht te halen. Met tegenzin sta ik op en loop naar de badkamer. Ik spoel de make-up van mijn hoofd en haal m'n haar uit de staart. De oorbellen leg ik naast de wasbak, en ik poets m'n tanden. Ik loop langzaam naar de inloopkast, en trek m'n pumps voorzichtig uit. Er zit een grote blaar op m'n linker hiel. Onhandig huppelend, loop ik naar het pyama gedeelte. Ik pak een lichtroze nachthemd met kant aan de boven en onderkant. Ik schiet in de pyama en loop naar het bed. Hoeveel nachten zal ik hier in moeten slapen? Niemand zal het weten.
Ik kijk nog even rond in de kamer. Alles ziet er zo chique en Japans uit. Het enige wat niet echt bij de kamer past, is het kluisje boven mijn nachtkastje. Er zit een klein knopje naast. Wat zal er gebeuren als ik op het knopje druk? Zal ik het proberen? Mijn nieuwsgierigheid neemt de overhand, en snel druk ik op het knopje. Ik hoor een soort geruis, en dan schiet het deurtje open. Een voedsellift. Waarom zit die hier? En waarmee staat hij in verbinding? Misschien kan ik het vragen via een brief. Ik pak een vel papier, en begin te schrijven:
Hallo,
Ik ben Aera. Ik vond deze voedsellift in mijn kamer.
Verblijft hier iemand, en zo ja, wie?
X,
Aera
Ik weet niet of het verstandig is om m'n naam te vermelden, maar ik laat het toch staan. Stel dat het Kili is, dat zou echt heel romantisch zijn... Ik zucht. Ik stop het briefje in de lift, en druk op het knopje. Nu maar afwachten op wat er gebeurt. Ik ga liggen, en val in een onrustige slaap.
M'n ogen schieten open. Wat was dat voor geluid? Ik lag net zo lekker. Het leek op geruis.....de voedsellift! Ik schiet overeind en loop naar het deurtje. Ik druk op het knopje, en weer schiet het deurtje open. Er ligt een brief, waarvan ik niet weet of hij van mij is of niet, maar er ligt een ketting bij. Ik gris de brief eruit, en lees het vluchtig door:
Hey Aera,
Dit is Kili. Echt heel erg toevallig (stiekem wist ik dit, maar sssst). Ik heb trouwens dit kettinkje in m'n kamer gevonden. Ik hoop dat je het mooi vindt.
X,
Kili
Ik glimlach. Hij is zo lief. Ik pak het kettinkje, en bekijk het. Het is van roségoud, en er hangt een klein bloemetje aan, met een diamantje in het midden. Het is prachtig. Ik voel me genoodzaakt om iets terug te geven, dus ik kijk m'n kamer rond. Het enige wat ik zie, is een bosje bloemen, maar dat gaat een beetje te ver. Ik loop naar een klein sieradenkistje en doorzoek de inhoud. Allemaal heel meisjesachtig. Misschien kan ik een tekening maken. Ik pak een vel papier, en een potlood. Met grove lijnen schets ik Kili als kraai, en ikzelf als kraai. Ik heb m'n kopje op z'n borst, en hij heeft z'n vleugel om me heen geslagen. Het is het moment dat Kili me afluisterde in m'n eigen hoofd. Ik schrijf er bij: "Love can't be broken", maar gum het toch maar weer weg. Ik neem nog een poging, en nu staat er in sierlijke letters: "Love is magical, isn't it?" Tevreden kijk ik naar de tekening. Ik stop hem in de lift, en druk op het knopje.
Ik stap snel onder de douche, en poets m'n tanden. Ik doe snel mascara op, want ik heb geen zin om me uit te sloven vandaag. Ik borstel m'n haar en doe het in een rommelige knot boven op m'n hoofd. Ik trek een zwarte skinny jeans aan, bordeauxrode alstars en een bordeauxrode tanktop. Het kettinkje van Kili siert m'n nek. Ik haast me naar de deur, en loop naar de zaal waar we gisteravond ook hadden gezeten. Jocelynn zit aan een lange tafel, met aan haar linkerzijde Kili. "Hey, Aera!" Kili zwaait. "Goedemorgen, zusje." zegt Jocelynn met een tevreden glimlach op haar mond. Ik schuif aan. Het buffet wat op tafel staat, is enorm. Nadat ik er een kwartier over heb gedaan om te kiezen, schep ik scrambled eggs op en wat bacon. Ook schenk ik wat jus d'orange in. Omdat ik gisteravond niks heb gegeten, heb ik echt heel veel honger. Snel eet ik m'n bord leeg. "Had je honger?" Kili kijkt me vragend, maar toch ook geamuseerd aan. "Ehm, ja, eigenlijk wel." Ik bloos. Kili lacht, maar zijn lach verdwijnt al snel. Er klinkt gebonk. Heel hard gebonk. Het lijkt op een explosie. Ik schiet overeind. Jocelynn kijkt me verschrikt aan. "Ik ga kijken wat er aan de hand is." Ik loop snel weg. Wat gebeurt er? Ik zoek de uitgang. Ondertussen gaat het gebonk gewoon door. Ik kom langs duizenden deuren, maar de goede zit er niet tussen. Ik heb het gevoel dat het kasteel straks in gaat storten. Opeens zie ik een grote deur van zo'n 4 meter hoog. Ik sla de deur open. "OH. MY. GOD." Wat ik hier voor me zie, is abnormaal. Er staat een beest voor me, maar wat het precies is, weet ik niet. Het beest is ongeveer 15 meter lang, en heeft een geschubde, blauwe huid. Het heeft grote vleugels, en ik realiseer me dat dit waarschijnlijk en draak is. Al had ik me draken iets anders voorgesteld. Gewoon een beetje klein. Van die tekenfiguurtjes die dan heel schattig "Rawr" zeggen. Maar dit is niet normaal. Verre van normaal.
