D'Vlad: THE VAMPIRE & I

D'Vlad 39.2

Astrid’s POV

“Anak! Anak! Are you all right?” rinig kong tanong ni papa.

“ugh…” ansakit ng ulo ko.

“we should go to clinic, anak”

Tumayo ako ng matuwid…
“no need Pa… I’m alright. Besides may mas importante akong dapat malaman ngayon” sagot ko sa kanya.

What’s more important now is the thing behind that door... Right in front of us.

It gives me a creeps.

There’s something behind that door. Tulad nga ng sabi ni papa.

Bampira!

“Anak I don’t think we could continue this… ipagpabukas nalang natin ito. “

“Pa? we’re a few steps closer to that door tapos gusto mo ipagpabukas pa? tsk! You’re really something” padabog na sabi saka pinagpatuloy ang paglalakad papunta sa pinto.

My head might be in pain right now but my mind is certain to know how does the creature behind that door looks like?

My curiosity is killing me.

“Well? If that’s what you want anak” sabi ni papa.

Then we continue approaching the door.

Nang makalapit na kami ay yumuko at bumati samin ang dalawang bantay.

Hindi ko alam kung ano ang sinabi nila… I don’t understand the language.

Binuksan nila ang pinto at saka pumasok kami ni papa sa loob.

Pagpasok ko bigla nlang nag-iba ang temperature… it gets even colder here. Alam kung malamig talaga ang panahon dito sa Austria. Pero iba lang talaga ang pakiramdam dito sa loob.

Pabilog ang silid na ito at may mga nakapalibot na iba pang mga silid.

“what’s up with those rooms?” tanong ko kay papa.

“mga kulungan, anak” sagot niya.

Kulungan?

Ibig niyang sabihin kinukulong nila ang mga bampira dito sa loob?

“sumunod ka sakin” sabi ni papa kaya sumunod naman ako.

Lumapit siya sa isa sa mga pinto ng silid at saka dahan dahan itong binuksan.

“RRRRRRAAAAAAOOORRRHHGGG!!!!!!!!!”

Halos humiwalay ang esperito ko sakatawan ko ng bigla nalang sumigaw samin ang isang taong may pulang mata at matatalas na ngipin.

Napatulala nalang ako na nakatitig sa kanya.

“EEERRCCH!” nasambit ko nalang sabay hawak sa ulo ko.

Why does my brain keep flashing unnecessary things?!

Kumalansing ang kadenang nakagapos sa bampirang nasa harap ko ngayon. He’s trying to escape but that chained is strong enough to hold him.

The way he looks at me……………………….is full of Hatred.

Full of lust.

Thirst?

But out of all his emotions…

The strongest one is?.......

FEAR!

Why is he so afraid? He looks so fierce but his eyes were afraid?

“Aren’t you afraid of them Astrid?” biglang natanong ni papa.