In jouw schaduw

Hoofdstuk 1

Om me heen brand overal licht, wat betekent dat overal schaduwen zijn. Schaduwen waarin ik kan verdwijnen. Zelfs op de lichtste dagen leef ik in het donker dat mij gevangen houdt.

De hele wereld om me heen leeft. Het bruist van energie. Alsof ze nooit een zwak moment kennen en geluk alles is wat op hun pad komt. Toch weet ik als geen ander wat er achter een glimlach kan schuilen. In mijn ogen is het licht al lang gedoofd, toch kan ik glimlachen zoals de beste. Je zou bijna denken dat ik een kind van het licht ben. Nu ik een kind van het donker ben, zoek ik in mensen hun ogen naar licht en geluk in plaats van in hun glimlach. Maar zelfs ik verlies soms het vermogen om een lach te onderscheiden van de daadwerkelijke pijn. 

Na een tijd gewacht te hebben in de bushalte verspert mijn beste vriendin Evi het licht. En ik verdwijn zoals ik altijd doe in haar schaduw, maar ik vind het niet erg. De bus komt over enkele minuten en die minuten heb ik al vaak opgevuld met gedachten die intens duister waren, terwijl ik van buiten een meisje van het licht lijk. Ik moet toegeven, Evi haalt wel het beste in me naar boven. Haar schaduw is het minst donker van allemaal. Maar ik blijf een kind van het donker. Gevangen in de kilte waar niemand vanaf weet, zelfs Evi niet. "Daar is m'n zonneschijntje!" roept Evi opgewekt. Hm interessante woordkeuze. Nog geen minuut nadat Evi gearriveerd is komt de bus voorrijden. Ik verdwijn in de schaduw van de bus, nog meer dan in de schaduw van Evi. De hele reis ben ik in gedachten. Ik bewonder de mensen om me heen, zoek hun littekens die hun pijn weergeven of de twinkeling in hun ogen van geluk dat ze tegemoet komt. Soms voelt het alsof ik de enige ben die in de schaduwen verdwijnt. Toch lees ik vaak verhalen op het internet over meisjes en jongens, vrouwen en mannen die zich net zo zeggen te voelen als ik. Soms is het moeilijk te geloven dat ik niet de enige ben met deze pijn en diepe donkerheid. Wanneer ik naar Evi kijk kan ik niet geloven dat zij tegenslagen kent. Zij heeft de mooiste glimlach van iedereen. Haar schaduw is niet een donkere kant van haar, maar juist haar bewijs van het licht. Zoiets vind ik alleen bij haar. Het enige nadeel is dat zij daardoor nooit het donker lijkt waar te nemen. Nooit het verdriet lijkt te zien of de pijn lijkt te voelen. Soms voel ik me naast haar zo alleen. Ondanks dat zij mijn duisternis het beste kan verlichten. "Liv," Evi tikt me aan. "ik moet je wat vertellen! Ik had het je gister beloofd, dat je de eerste zou zijn die het wist als ik het wist. Nou; ik weet het" Verward kijk ik mijn beste vriendinnetje aan. Gister? Wat wist? Ik besef meteen dat ik ook gister mijn gitzwarte gedachten heb laten winnen van mijn aller lichtste beste vriendin. Hoe stom. Ik moet nu opletten. "Oh, ja! Vertel!" 

... De afgelopen minuten heeft het licht van mijn beste vriendin het gewonnen van mijn gitzwarte gedachten. Maar niet omdat haar boodschap mij licht bracht. Alleen maar omdat die lichte vriendin donkere woorden uit haar mond liet vloeien. Al mijn nachtmerries lijken uit te komen, ook in haar schaduw zal het donker zijn weg vinden. "Ik ben blij voor je," pers ik eruit. Maar ik ben niet blij. Ik was nooit blij. Ik ben altijd somber en bedroefd en leeg. Maar dit keer is anders, meer intens. Deze keer zit er een betekenis achter. Ik kijk in Evi d'r ogen die glinsteren. Maar voor mij is die twinkeling niet langer het licht. Het is gitzwart. Het licht dat Evi bracht is gedoofd en ik moet zorgen dat ik me niet meer herinner dat het er ooit was...