Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 27

Eenmaal thuis had ik mijn best gedaan op het avondeten. Ik moest Nicole immers toch een beetje verwennen voordat ze me weer van alles kwalijk zou nemen. Vooral het feit dat ik niet goed voor haar zou zorgen. Ze wist dat me dat enorm kwetste. Juist omdat ik wel zoveel voor haar over had en alles voor haar deed.
'Waar heb ik dit aan verdiend' zat ze met pretoogjes nog na te genieten van de maaltijd.
'Gewoon omdat je mijn meisje bent' verzekerde ik haar ervan. 'Die moet je af en toe verwennen he' gaf ik haar een knipoog.
'Heb jij gister niet genoeg gehad' grijnsde ze vervolgens.
'Nou jawel hoor' knikte ik meteen. 'Ik mag je er toch iets voor terug geven' was mijn redenatie.
'Geef me dan maar een kind' was ze daar heel duidelijk in.
'Volgens mij heb ik daar best wel mijn best opgedaan' was ik van mening.
'Dat is waar' gaf ze uiteindelijk toch knikkend toe. 'Je bent zo geweldig' zwijmelde ze helemaal weg.
'Weet ik' grijnsde ik zelfgenoegzaam terwijl ik de tafel begon op te ruimen. Eindelijk was het weer eens een keer echt gezellig geweest. Was het fijn om bij haar te zijn, zonder al die stress. De vrolijke Nicole waar ik verliefd op was geworden een paar jaar geleden. Dit was de vrouw waar ik zoveel van hield.

'Ik ehm, ik moet eigenlijk nog even weg' bereidde ik me voor op een uitbarsting van haar kant. Juist nu ze zo goed gehumeurd was, moest ik het weer bederven.
'Alweer werk' keek ze me beteuterd aan.
'Sorry lief' knikte ik dat ze gelijk had. 'Ik beloof je als deze zaak achter de rug is, dan gaan we een paar dagen weg samen' beloofde ik haar zoals ik wel vaker deed. Als ik weinig tijd voor haar had gehad tijdens een drukke zaak, maakte ik het zo uiteindelijk weer goed. Even samen er tussen uit. Dat was altijd fijn. Voor ons allebei, en voor onze relatie. Even alle tijd voor elkaar hadden we dan zodat we er weer tegen aan konden.
'Oh ja, ik zoek wel vast iets uit' was ze daar wel voor te paaien. Dan maakte het ineens niet zoveel meer uit. Wispelturig ding was ze toch ook. Maar wel de mijne.
'Ben je laat terug' hield ze nog even afwachtend in.
'Ik denk het niet' schudde ik mijn hoofd. Ik zou na het bezoekuur toch niet meer bij Eva mogen blijven. Of ze moest me ineens zoveel te vertellen hebben. Maar daar geloofde ik niet zo zeer in. Waarom zou ze nu ineens wel gaan praten als ze al dagen haar mond dicht hield. Misschien wilde ze het ook wel gewoon niet vertellen. Wilde ze niet geholpen worden. Of was er misschien wel echt niks aan de hand. Had ze gewoon de pech gehad dat ze de verkeerde was tegengekomen en kon ze zich daar echt niks meer van herinneren. Het was niet de waarheid, ik wist het. Maar het was wel gemakkelijk geweest.
'Tot straks' nam ik gauw afscheid van Nicole. Hoe eerder ik ging, hoe eerder ik ook weer terug was.