De avonturen van Wannabe Spartacus en Dom Kind

Deel 1

Xander stapte naar voren. 'Nee, ik ben Spartacus.' Waarna Xander snel wegrende omdat de echte Spartacus uit de groep betogers opdook en het niet bepaald leuk leek te vinden dat zo'n smal kereltje zijn goede naam durfde te gebruiken.

Zo'n paar duizend jaar later ergens compleet anders.

Hannelore greep het lichtzwaard en sneed Iron Man aan stukken. Jarvis pikte dit niet en besloot het Ijzeren Legioen weer op te roepen. 'Shit', piepte ze en duwde Xander naar voren. 'Jouw beurt Spartacus.' Xander, die helemaal in de war was (wat niet verwonderlijk was omdat hij net plotseling enkele millennia naar de toekomst was geworpen) struikelde over een achtergebleven stukje Iron Man en rolde als een overrijpe tomaat voor de voeten van een Ijzeren Soldaat. Bucky maakte een facepalm en greep beide sukkels aan hun armen om hen zo ver mogelijk van het slagveld weg te brengen. Hij dropte hen in de bus en waarschuwde: 'En nu blijven jullie hier terwijl de grote jongens werken.' Xander keek Hannelore met grote ogen aan. 'Hoe ben ik in godsnaam hier terecht gekomen?' Xander trilde nog na toen Hannelore al vastbesloten achter het stuur van het busje ging zitten en over de kapotte weg opnieuw richting de strijd reed. Hannelore negeerde hem en rolde een pak mentos en een fles cola naar hem toe. 'Maak de bom klaar. We gaan de boel opblazen.' Met trillende handen nam Xander de gevaarlijke chemicaliën vast. "Maar... Dit is levensgevaarlijk. Wil je dit echt doen?" Hannelore schreeuwde dat hij niet zo'n watje moest zijn en eens moest bewijzen dat hij Spartacus was. Terwijl Xander zachtjes smeekte om zijn leven en brabbelde dat hij helemaal niet Spartacus was en dat hij het alleen maar had gezegd om indruk te maken en dat het hem speet was het busje aangekomen en reed het met een rotvaart op het Ijzeren Legioen af.Xander, die nog nooit had gehoord van het woord "bom" en niet bekend was met cola of mentos tapete het pak muntjes aan de fles met ducttape. 'Klaar', zei hij. 'Perfect', antwoordde Hannelore zonder om te kijken, 'Gooi hem door de vooruit als ik het teken doe.' Ze naderden het slagveld, en toen Vision in zicht kwam schreeuwde ze: 'JA. NU' Met volle kracht slingerde Xander de fles door de vooruit terwijl de bus met piepende remmen tot stilstand kwam. De fles botste tegen de ruit en viel op de grond. Snel greep Hannelore een koevoet en sloeg de voorruit aan stukken terwijl Xander de bom van de vloer opraapte en hem naar Vision gooide. De fles rolde tot aan diens voeten. Alles was stil. Vision staarde van de frisdrank aan zijn voeten naar de kinderen in de bus en vervolgens naar Cap. 'What the...' Plots besloot ook de echte Spartacus door te tijd te reizen en landde exact bovenop de fles cola. De fles barstte en toen pas kwam het snoep in contact met de frisdrank. De chaos was compleet: Spartacus herkende Xander en rendde achter hem aan, de cola spoot uit de barst in de colafles en bouwde steeds meer druk op, Vision kreeg Cola op zijn Infinity gem en begon te hyperventileren, waardoor het Ijzeren Legioen helemaal van de kaart was, Captain bleef maar op de soldaten inhakken terwijl Bucky en Hannelore de enige twee waren die zich zorgen maakten over de colafles die op ontploffen stond.

Ze wisten niet wat te doen. Bucky liet het meisje alleen en probeerde zijn vriendje onder controle te krijgen, de Falcon kwam aanvliegen, zag de toestand en vloog stilletjes achteruit om de rest van de Avengers tegen te houden. Toen kreeg Hannelore een idee. Ze greep een paperclip en een sok van Iron Man, gooide die naar Xander en riep hem toe: 'Hier, maak een tijdmachine! Dan kan je Spartacus afschudden!' Xander ving de spullen en staarde verward en in paniek naar zijn handen. Hoe moest hij een tijdmachine maken terwijl Spartacus schreeuwend en zwaaiend met zijn zwaard achter hem aanzat? Xander bleef even staan om de sok en de paperclip te bekijken maar liep toen snel weer door toen hij besefte dat Spartacus dichter en dichterbij kwam. Xander keek over zijn schouder om te zien hoever Spartacus nog van hem verwijderd was, maar toen hij terug voor hem keek zag hij dat een kortsluitende Ijzeren Soldaat voor hem stond. In een vlaag van angst wierp Xander hem de sok en de paperclip toe en dat was de druppel voor de arme soldaat. Het metaal van de paperclip werd opgeladen door de kortsluiting van de robot en activeerde de wollen sok. De Ijzeren Soldaat explodeerde en liet een paars pulserend gat achter. Net toen Jarvis' persoonlijkheidscrisis voorbij was en de Ijzeren Soldaten zichzelf hergroepeerden, trok Hannelore Xander en Bucky mee richting het gat. Captain liep achter hen aan, maar werd opgehouden door Spartacus die in een woedende bui hem aanzag voor Xander (Hoe, dat weet niemand) en verwoed met zijn zwaard op hem begon in te hakken. Het laatste wat de drie zagen toen de tijdspoort zich sloot was de enorme ontploffing van de colafles...

Een helder licht scheen fel aan de hemel. Bucky schreeuwde van verdriet om het verlies van zijn ware liefde, en zakte huilend en bevend in elkaar. Xander, die in doodsangst om zich heen staarde kroop tegen zijn flank en wilde zich onder zijn grote gedaante verstoppen. Ook Hannelore stond er bleekjes bij. Een stegosaurus staarde haar uit het lood geslagen in de ogen, ze was zo erg geschrokken dat ze vergat te kauwen. Toen ze besefte dat de vreemde dinosauriërs niet gingen bewegen strompelde ze langs hen verder naar een poel, waar enkele gek uitziende beesten in het water speelden. 'Volgens mij komt Cap hier nog beter uit dan wij...' piepte Hannelore hees. 'Wat denk jij?' voegde ze eraan toe terwijl ze omkeek naar Xander, die hyperventilerend in de armen van Bucky lag en zich een beetje licht in het hoofd voelde vanwege de twee keer tijdreizen op één dag. "Wel", zei Xander later bemoedigend, maar nog steeds licht trillend, "Ik denk dat we momenteel wel andere dingen aan ons hoofd hebben dan uitmaken wie er het slechtst aan toe is. Wij leven tenminste nog" Bucky kneep Xander bijna plat van verdriet. Hij stond snel op voordat hij helemaal herschapen zou worden tot Xandermousse. "Er is vast wel een manier waarop we terug kunnen reizen, we mogen de moed niet verliezen." Hannelore knikte en stelde vast dat ze dan maar dringend een kampplaats moesten voorzien; aan de hemel dreef een enorme onweerswolk hun richting uit. Ze keek om zich heen. Er stonden hier en daar wat pollen wuivend gras, en met wat geluk een struik. Er lagen enkele stenen verspreid over de vlakte, maar geen rotsen die eruit zagen alsof er een holte binnenin zat. 'We kunnen een kamp proberen bouwen met de stenen.' Xander pakte een kei op en woog hem in zijn hand, maar de kei viel uit elkaar in los zand. 'Oh.' Bucky kwam weer een beetje tot zichzelf, en leek eindelijk te beseffen dat hij in de prehistorie geland was. 'Holy crap' gooide hij eruit. 'Enige suggesties voor een kampplaats?' Vroeg Xander hem. 'Nou... We kunnen mama stegosaurus volgen en doen alsof we haar kinderen zijn. Misschien adopteert ze ons wel.' Xander en Hannelore keken elkaar vastbesloten aan. In een diepe stem zei Hannelore: 'On all four.' Ze lieten zich allen zakken op handen en voeten en kropen achter de dinosaurus aan, goed uitkijkend voor het stekelige uiteinde van haar heen en weer zwiepende staart. Om de beurt lieten ze een jankerige schreeuw horen om haar aandacht te trekken. Eindelijk werkte het. De stegosaurus draaide zich moederlijk naar hen om en liet een vriendschappelijke kreet horen. Snel herhaalden de drie het, waardoor het een beetje leek alsof ze aan het sterven waren van pijn, maar de moeder accepteerde hen. Ze zwalkte voorwaarts maar was moeilijk bij te houden omdat ze zulke gigantische stappen zette. Af en toe, als de moeder niet keek, gingen Hannelore en Xander gewoon even rechtstaan om te lopen en de voorsprong van de stegosaurus kleiner te maken. Bucky deed het niet, die leek zich helemaal thuis te voelen in zijn nieuwe rol als dino en rende met zijn metalen arm supersnel over de zanderige ondergrond.