Η πλούσια και ο φτωχός.

Chapter 7

Αρχίζω ήδη να χλομιάζω. Δεν μπορώ τους κλειστούς χώρους, κάτι παθαίνω.  Δεν μπορώ να αναπνεύσω και δεν αντέχω για πολύ ώρα. Πρέπει να βγω από εδώ σύντομα.

<<Φαίνεται πως κλειστήκαμε μέσα>> μου λέει ο Τζος αλλά δεν μπορώ να απαντήσω. Νιώθω ήδη να ζαλίζομαι. <<Αμπέλα με ακους;>> μου ξαναλέει και γυρνάει να με κοιτάξει. Γουρλώνει τα μάτια του μόλις με βλέπει.

<<Αμπέλα τι έπαθες; Γιατί χλώμιασες; Είσαι καλά;>> φωνάζει καθώς με πιάνει από τους ώμους και με ταρακουνάει.

<<Δε.. δεν μπορώ ν.. να αναπνεύσω>> τραυλίζω.

<<Έχεις κλειστοφοβία γι'αυτό ρώτησες άμα έχει σκάλες, έτσι;>> ρωτάει και γνέφω.

<<Ηρέμησε Αμπέλα κάποιος θα το καλέσει και θα δουν ότι χάλασε μην ανησυχείς>> μου λέει παρηγορητικά αλλά σίγουρα θα χάσω τις αισθήσεις μου.

<<Βοήθεια, ανοίξτε μας, με ακούει κάποιος;>> φωνάζει ο Τζος αλλά τίποτα. Με αφήνει κάτω στο έδαφος και αρχίζει να χτυπάει την πόρτα δυνατά. Τίποτα, κανείς δεν απαντάει.

Έρχεται προς το μέρος μου, κάθεται κάτω δίπλα μου και με παίρνει στην αγκαλιά του. Μου τρίβει παρηγορητικά με το χέρι του την πλάτη μου.

<<Ηρέμησε Αμπέλα. Όλα θα πάνε καλά είμαι εγώ εδώ>> λέει ψυθιριστά. Νιώθω λίγο πιο ήρεμη τώρα.

<<Χαλάρωσε όλα θα πάνε καλά. Σε λίγο θα μας βγάλουν.>> επαναλαμβάνει εξίσου ψυθιριστά ενώ το κεφάλι μου είναι στο στέρνο του.

<<Νιώθεις καλύτερα τώρα;>> με ρωτάει μετά από πέντε λεπτά και κατεβάζει το κεφάλι του ώστε να με κοιτάξει στα μάτια.

<<Ναι, πολύ καλύτερα σ'ευχαριστώ>> απαντάω και μου χαμογελάει.

<<Φοβήθηκα πολύ μόλις σε αντίκρησα, είχες γίνει κάτασπρη>>.

<<Δεν ξέρω τι παθαίνω. Το κάνω ασυναίσθητα, δεν είναι κάτι που μπορώ να έχω στο χέρι μου. Μόλις βρίσκομαι σε κλειστό χώρο, ειδικότερα σε ασανσέρ που είναι σταματημένο δεν αντέχω. Πριν 4 χρόνια που είχε σταματήσει το ασανσέρ που είχα ανέβει, και ήμουν με  μια άλλη κυρία δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να με ηρεμήσει. Είναι...>>

<<Είναι τι;>> πιέζει ο Τζος.

<<Είναι η πρώτη φορά που κάποιος με ηρεμεί και σε ευχαριστώ γι'αυτό. Άμα δεν το είχες κάνει θα λιποθημούσα όπως την προηγούμενη φορά.>>