Sabah o lanet alarmın sesi ile yataktan kalktım.kendimi banyoya atarak ılık bir duşun beni hayata döndürek teş şey olduğunu biliyorum. banyodan sonra kendimi dolabın karşısına attım ve giyindim.(multimediada var). aşağıya indiğimde ne bana kahvaltı hazırlayan anne nede gazete okuyan bir baba hiç biri yoktu. yıllar önce onları trafik kazasında kaybettim. zengin olmamız nedeniyle ve devletin bana yardımı ile kendi başıma yaşıyabilyorum. bu arada ben masal 18 yaşındayım. buz mavisi gözlerim ve kumral saçlarım var. kendimi bildim bileleli sessizliğim ile dikkat çekiyorum.bu benim içimdeki sessizlik.insanlar hakkında gözlem yapıp bunları kayıt defterlerime yazıyorum. ırmaktan başka arkadaşım yok çünkü annem babam ölmeden önce çevremde arkadaşlarım vardı.ama annem babam ölünce çevremdeki insanalar benden kaçmaya başladı.sadece yanımda ırmak ve efe kaldı geçen sene efeyi kanserden kaybettik. alışkandım kaybetmeye ben kaybedendim. ben zaten hayattaki en derin boşluktaki bir canlı gibiyim nefes alıyorum ama kimse beni bilmiyor ölüyüm yaşayan ölü.... hayat benden hep sevdiklerimi aldı. hayatta karşı güçlüyüm hikayesi değildi benim yaşamım hayatta karşı durma savaşa askersiz silahsız gitmek gibiydi hayattla savaş hep o kazanırdı. önümdeki önyargıları yıkamadım ben... çevremdeki insanlar ve beni görmemesini sağlayan o önyargıları dağ gibi olan önyargıları...sanki ben annem ve babamı öldürdüm ama siz de beni öldürdünüz...
