Sunset Lovers

ΠΟΛΛΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Η ΖΕΣΤΑΣΙΑ ΠΟΥ ΜΕ ΕΙΧΕ ΚΥΡΙΕΨΕΙ εξαφανίζεται όταν απομακρυνόμαστε. Δεν μπορώ να δω καθαρά το πρόσωπο του, όμως μπορώ να ακούσω την ανάσα του. Μπορώ να νοιώσω το άγγιγμα του καθώς φέρνει το χέρι του απαλά στο μάγουλο μου.

Ίσως ούτε και εκείνος δεν νοιάζεται πραγματικά, αλλά να έμεινε επειδή πιστεύει πως εκείνος φταίει. Επειδή νοιώθει τύψεις.

Ίσως αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά να έφευγε και εκείνος όπως έκανε ο Καμ.

Χωρίς να το σκεφτώ παραπάνω κάνω ένα βήμα πίσω αφήνοντας το χέρι του να προσγειωθεί ξανά δίπλα στη μέση του.

Αηδιαστική.

Φρικιό με το ένα πόδι.

«Καλύτερα να συνεχίσουμε», του λέω και ίσα που μπορώ να ακούσω και εγώ την φωνή μου.

Βλέπω την μορφή του Μπίσοπ να σκύβει ηττημένος το κεφάλι περνώντας το χέρι του ανάμεσα από τα μαλλιά του «Έχεις δίκιο..», μουρμουρίζει και κάνει και εκείνος ένα βήμα πίσω.

Ανοίχτηκε πολύ και δεν νοιώθει άνετα.

Είναι περίεργο το ότι λίγες στιγμές πριν ήμασταν αγκαλιασμένοι.

«Ο κεντρικός δεν απέχει πολύ από εδώ», λέει και ξεκινά να προχωρά πρώτος. Ακολουθώ τα βήματα του χωρίς να πω τίποτα παραπάνω.

Η κιθάρα είναι ακόμη κρεμασμένη στον ώμο του όπως και ένα σακίδιο. Αναρωτιέμαι τι ήταν αυτό που ήθελε να πάρει από το σπίτι του κυρίου Μέιξον. Τι ήταν αυτό που ήθελε να μου δείξει.

Τι ήταν αυτό που θα μου έδειχνε αν.. ήμουν κάποια άλλη.

⭐⭐

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΣΗ ΩΡΑ ΠΕΡΠΑΤΑΜΕ.
Αυτό που ξέρω είναι πως τα πόδια μου πονάνε υπερβολικά πολύ για να κάνουν άλλο ένα βήμα.

«Μπορούμε να κάνουμε μια στάση;», τον ρωτάω λαχανιασμένη.

Ο Μπίσοπ σταματά γυρνώντας προς το μέρος μου «Αν δεν κάνω λάθος υπάρχει μια μικρή λίμνη εδώ τριγύρω», τον ακούω να λέει όμως νομίζω πως το λέει περισσότερο στον εαυτό του παρά σε μένα.

Κοιτάζει σκεπτικός γύρω του και μου κάνει νόημα να πάμε προς τα αριστερά «Είναι πολύ κοντά, κάνε υπομονή. Αξίζει τον κόπο», μου λέει.

Σταματά απότομα.

«Εάν όμως δεν μπορείς, αν θέλεις μπορώ να σε..»

«Μπορώ», απαντώ βιαστικά «Ευχαριστώ».

Τόσο ψεύτικη.., σκέφτομαι βλαστημώντας τον εαυτό μου.