BİR MASAL GİBİ

146 5 0
                                    

Dondurucu soğukta bir an önce evime varabilmek için 

hızla yürürken, ayağımın ucunda bir cüzdan gördüm.. 

Hemen aldım. Sahibini gösteren bir kimlik vardır diye

acele acele açtım.. İçinde üç dolar ve sararıp kat yerleri 

yıpranmış eski bir zarftan başka birşey yoktu...

Sol üst köşede yalnızca gönderenin adresi, alıcı adresi 

yerinde bir posta kutusu numarası vardı. Bir ipucu

bulabilmek belki biraz da merakımı giderebilmek için 

zarfı açtım ve içindeki mektubu okumaya başladım. 

Mektup, sol yanı çiçek resmiyle süslenmiş bir kağıda, 

özenli bir el yazısıyla yazılmıştı ve "Sevgili Michael" 

diye başlıyordu.. Ve "Annesi yasakladığı için 

onu bir daha göremeyeceğini" anlatarak 

devam ediyor.. "Ama sakın unutma, seni daima

seveceğim" diye bitiyor.. İmza.. Hannah!..

Elimde yalnızca, mektubu yazan kişiyle, mektubun 

yazıldığı kişinin birinci adları vardı. Eve gider gitmez 

hemen telefon idaresini aradım.Görevli kisi, kendisine 

bildirdiğim adreste yaşayanların telefon numarasını 

vermesinin yasalara aykırı olduğunu söyledi. Fakat 

ısrarım karşısında: "Belki, size yardımcı olabilirim" dedi. 

"Bu adreste bulunan numaraya telefon ederim ve onlar

Kabul ederlerse, sizi görüştürebilirim lütfen bekleyin.." 

dedi. İki üç dakika sonra görevlinin sesi geldi.. 

"Bağlıyorum efendim." Telefonda, karşıdaki hanıma 

"Hannah diye birini tanıyıp, tanımadığını" sordum. 

"Bu evi, 30 yıl evvel, Hannah diye kızları olan bir aileden 

aldık" dedi. "Peki yeni adreslerini biliyor musunuz?.." 

"Hannah annesini bir huzurevine yatıracaktı. Oradan takip 

ederseniz, belki adres bulursunuz.." deyip bana huzurevinin 

adını verdi.. Hemen aradım.. Yaşlı anne yıllar önce ölmüş.. 

Ama kızına ait eski bir telefon numarası var. Belki ordan 

bilirlermiş.. "Bunların hepsi aptalca aslında" dedim 

kendi kendime.. İçinde sadece 3 dolar ve 60 yıl önce

yazılmış bir mektup bulunan cüzdanın sahibini aramak 

için bunca zahmete ne gerek var ki.. Aradım numarayı.. 

Bir kadın "Şimdi Hannah'nın kendisi bir huzurevinde" 

dedi ve numarayı verdi. Hemen orayı çevirdim.. Ses;

"Evet, Hannah burda yaşıyor" dedi.. Saat ona geliyordu

ama hemen yola çıktım, Hannah'yı görmek için.. 

Devasa bir binanın üçüncü katında şirin bir oda.. Gümüş 

Özümlü SözlerHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin