DİNLE

Hayatımın İçine Edenlere Teşekkürler

Başta yokluklarını varlıklarına tercih ettiğim ailem olmak üzere, elalem dediğim her şeyin en doğrusunu bilen o mübarek kesime, her halta burnunu sokup inciği cinciği eleştiren ama kendileri karakter defolu olan halalarıma, kendilerini bulunmaz hint kumaşı sanan ama üzerindeki kumaşlardan başka hiçbir değeri olmayan burunları kaf dağında olan kuzenlerime, bana zerre değer vermemesine rağmen yalandan seviyor ayaklarına yatan teyzelerime, benim hiçbir zararım dokunmamasına rağmen ailemle olan problemlerinden ötürü beni adam yerine koymayan dayıma, beni ezebileceklerini düşünüp benden daha ezik konumda kalan arkadaş denilen idiotlara, hak ettiğim emeği göstermek yerine egolarından ötürü beni dışlayan eleştiren hocalarıma, kırılmasın diye bişey demediğim halde beni paramparça eden değerlilerime, her seferinde yılmadan tüm samimiyetimle kendimi anlattığım halde beni asla dinlemeyen psikoloğuma, edebimden sustuğum halde ben susturdum diye triplere giren edep yoksunu büyüklerime, hiçbir zaman arkamda olmayıp hatamı ispiklemek için yanlışlarımı gözleyen kardeşime, istediklerini yaptığımda mükemmel olabilmesine rağmen konu benim isteklerim olunca beni asla takmayan abime, heveslerimi, isteklerimi, hayallerimi, ideallerimi yerle bir eden babama, hiçbir zaman arkamda duramayacak kadar zayıf olan anneme, her şey dinimize uygun olsun da gerisi önemli değil diye düşünüp mutluluğumu, psikolojimi, beni hiçe sayan dedeme, öfkemi bastırdığım, incitmekten korktuğum için kendimi aşağılık hissetmeme sebep olan herkese ve en çok da; şimdim için hiçbir mücadele etmeyen çocukluğuma teşekkür ederim.

Sıradaki parça, hayalleri ortaokul kalemliğinde kaybolanlara gelsin.