VANİLYALI DONDURMA Dondurma Serisi-1 (TAMAMLANDI )

FİNAL 'E SON 1

Kocaman açılmış gözbebeğinin etrafına dağılmış yeşiller karşımda öylece duruyordu.

Ensesine düşen siyah saçları ipek gibiydi yine.
Teni zaten sonsuz bir güzelliğe sahipti.

"Emma "
Dedi bir adımda yanıma yaklaşarak.

Sessiz kaldım ne diyeceğini söylemesini bekliyordum.
Söylemese de böylece sonsuza dek baksaydım keşke yüzüne diye düşünüyordum.

"Seni özledim "
Dedi elini belime yerleştirerek.

Öylece onun tenini hisederken çalan zil sayesinde bütün heyecanım yerle bir olmuştu.
Hemen ellerini üzerimden çekerek ittirdim onu.
Zaten yeterince kötüyken herkesin gözünde , bizi bu halde görerek nefretlerinin dozunu yükselmek istemiyordum.

Koridorun doluşması ve hiç boşalmdan öylece bize bakması beni fazlasıyla utandırmıştı.

"Görüşürüz "
Dedim ve hızlıca arkamı döndüm.
Sadece bir kaç gereksiz insan yüzünden ondan uzak durmak zorundaydım.
Bu gerçekten acı veriyordu.

"Emma "
Dedi soğuk sesi ile kolumu tutup beni kendine çevirerek.

Upuzun koridordaki herkes şimdi öylece durmuş bizi izliyordu.

Her işleri zaten dedikodu olan ve neredeyse hayatımı mahveden herkes şimdi bütün heyecanlarını ortaya katarak bizi izliyordu.

( yeter defolun gidin hayatımdan beni onunla rahat bırakın )
Diye bağırmak istiyordum.
Ama yine sustum onlara karşı.

"Yeter Alice "
Dedim sessizce fısıldayarak.

Kimsenin içinde onu küçük düşürmek istemiyordum.
Kolumu çekerek birkaç adımda uzalaştim.

"Yetmez "
Diye bağırdı arkamdan.

Kendini tutan o küçük damla akıverdi gözümden yanağıma doğru.

"Yetmiyor hiçbirşeyimiz tamamlanmadi bizim "

Dedi hâlâ yüksek düzeydeki sesi ile.

Bakışlarım.etraftaki insanlara kaydığında hepsinin gözü bizim üzerimizde olan 100 e yakın insandı.

Biraz daha dikkatli baktığımda Steveninda kalabalığa girdiğini farkettim.
Şimdi herşey daha zor olacaktı.

Benimle göz göze geldiğinde kaşlarını çatarak çene kemiğini tutamaz hale gelmişti.

"Emma "
Dedi biraz daha sesli halde.

Canım yanıyordu onu bu halde gördüğümde.
Yavaş bir şekilde ona doğru döndüm.

"Alice , lütfen "
Dedim titrek bir sesle.

Dizlerim tutamıyordu artık beni.

"Emma  kimseyi önemseme ben seni seviyorum sende beni kime ne bundan "
Dedi tek nefeste.

Haklıydı ama kendim için yapmıyordum.
Herşeyi onun için yapıyordum.
Sadece bu kadar acı çekmesini istemiyordum.

Hiç cevap vermeden ilerlemeye başladım.
Arkamda nefret dolu gözler ve hayatımın en güzel parçasını bırakarak.

"Seni çok seviyorum Vanilya "

Gelen fısıltı ile yanımda olduğunu anladım.
Gözlerimi kapattım.
Alt dudağımı dişlerim arasına alarak bitmesini diledim artık bu durumun.
Artık bitmeliydi o mutlu kalmalıydı.

"Biliyorum "
Dedim ve tek bir adım attım koridorun sonuna doğru.

"O zaman kal "
Dedi. Ve dirseğimden nazikçe tutarak çevirdi beni kendine.