When Love Fades

I was in 2nd year college back then.  NBSB (No Boyfriend Since Birth) ako.  Ayaw nila maniwala kapag sinasabi ko ito.  Sabi nila sakin masyado daw akong maganda at mabait para maging NBSB.  Ewan ko may mga gustong manliligaw sakin kaya lang ayaw ko.  Hindi naman sa choosy ako, hindi lang talaga yun ang priority ko.  And then I met him.  I met the one that changed my views about life, especially about love.

Actually sinubukan na niyang manligaw sakin dati kaya lang siyempre hindi ako pumayag. But he was persistent. Akala ko nung hindi ako pumayag magpaligaw titigil na siya but that didn’t stop him. He continued courting me. He showered me with flowers, chocolates, and other gifts. He never failed to send me sweet and caring messages everyday.

I realized iba siya sa mga nanliligaw sakin. Marami naman na persisitent din pero iba yung feeling ko sa kanya he made me feel so special. That’s why I said YES. I choose to give my heart to him. Ang saya niya sobra. Kitang kita sa mga mata niya kung gaano siya kasaya. Ganun din ako, sobrang saya ko na siya ang pinili ko.

Everything was perfect. Kahit sinagot ko na siya its like he never stopped courting me. Hatid-sundo niya ako sa school and kahit saan ako pumunta. He still never failed to give me surprises. He never failed to make me feel loved. Ilang monthsary ang lumipas, still he never changed. Hanggang sa umabot na kami ng 1 year. I fell so inlove with him. Gusto ko siya na lagi yung kasama ko. Madalas hindi na ako sumasama sa mga kaibigan ko. Basta ang alam ko lang gusto kong makasama siya palagi. I want to spend every moment of my life with him.

I became too dependent on him. Halos lahat na lang ng gawin ko hinihingi ko ang opinion niya. I became too attached and that I feel like I want for only the two of us all the time. Alam ko mali yun pero that is what I feel about him. Sobrang mahal ko talaga siya.

Until the day came when our relationship was tested. He become cold. Hindi ko alam kung ako lang ba ang nag-iisip nun pero yun ang nararamdaman ko. One day my friend told me na nakita niya ang boyfriend ko na kayakap yung long time crush niya sa isang party. Naniwala agad ako kasi sobrang trusted friend ko yung nagsabi sakin. I was hurt so badly. The next thing I found is myself confronting him. Tinanong ko siya kung totoo ba yung sinabi nung friend ko. He denied it. I love him so much kaya naniwala agad ako sakanya.

Akala ko that was the end of our fight pero dun na nagsimula na marami na daw nakakakita saknila na magkasama na hinahatid niya pa daw yung girl. Ayaw ko nang patulan yung mga sinasabi nila cause I don’t want us to fight. Pero still hindi namin naiiwasan mag-away. Hindi ko siya maintindihan ang liliit na bagay lang ang pinag-aawayan namin. Lately napansin ko din na masyado siyang iritable at mainit ang ulo. He changed. Hindi na siya masayadong nagtetext sakin. He became less sweeter and less caring. I become worried. I did everthing to bring him back to the person na nakilala ko. This time ako mas lalo akong nagging sweet sa kanya. I love him the most this time.

But it didn’t stop what I was so worried about. Isang araw I saw him talking to my bestfriend sa may library. Lumapit ako out of curiosity. Then naiyak nalang ako sa mga narinig ko. Did I hear it right? Baka naman mali ang pagkakaintindi ko pero yun talaga ang sinabi niya. “Please tulungan mo ang kaibigan mong mag-move on.” Ang sakit, sobrang sakit. Bakit niya yun sinabi? Haiy hindi ko napigilan mapahagulhol. Tinakpan ko ang bibig ko at tumakbo palayo sakanila.

Nakatulala lang ako sa kwarto habang umiiyak. Ayaw tumigil ng mga luha ko sa pagtulo. Hindi na ba niya ako mahal? Bakit gusto niya akong mag-move on? Andami kong gustong itanong sa kanya. Hanggang sa narinig kong tumunog ang cellphone ko. May message ako galing sa kanya. Kinabahan ako. “I need space.” Yun lang ang text niya. Lalong kumirot ang puso ko. Sobrang sakit. Gusto kong magalit sakanya pero mahal ko siya. Nireplyan ko siya “Bakit? May nagawa ba akong masama? Sorry. Please patawarin mo naman ako.”  Ilang oras, araw at buwan ang inintay ko. Yun na ang huling message na nakuha ko mula sa kanya. Hindi ko na siya nakita at hindi na din siya nagparamdam sa akin.

Simula noon lagi na akong balisa at nagkukulong lang sa kwarto. Ang payat ko na dahil sa sobrang stress. Hindi din ako masyadong makakain. Umabot na ako sa puntong dinala ako nina Mama sa ospital. Naging malnourish na ako. Nawala na ang sigla ko. Hindi ko na kayang ngumiti manlang. Galit na galit ang pamilya ko sakanya. Pero ako hindi ko alam masyado na akong manhid. Hindi ko din alam kung ano ang nararamdaman ko.Dahil hindi ko kinaya ang stress pinagamot ako nina mama sa psychiatrist.

2 years na ang nakalipas mula ng mangyari yun. Nakakangiti na ulit ako. At bumalik na ulit ang dating sigla ko. Bumalik na ulit ang dating ako. Grabe din pala yung napagdaan ko bago ako maging ganito ka okay. It took me two long, hard years to be able to be okay. Hindi lang mawala sa isip ko yung tanong na “Bakit?.” Bakit niya ako iniwan? I can’t help myself from thinking of what was the answer behind that question. Pero sabagay kung malalaman ko man kung ano ang dahilan hindi na naman magbabago ang lahat. Tsaka okay na ako. Who knows what would happen kapag nalaman ko ang sagot sa mga tanong ko.

The worst thing happened. I saw him. Nagflashback ang mga nangyari. Natahimik lang ako at natulala. “Hi!”  yun ang sabi niya sakin. He looked different this time parang mukha siyang nagkasakit or something. hindi ko alam kung ano ang irereact ko sa kanya. I found myself asking him “Bakit mo ako iniwan?” then tears fell from my eyes. Nagkaron ng katahimikan sa amin. “A-ah ka-kasi gusto ko lang malaman?” nauutal kong sabi. Hindi siya agad makasagot then finally he answered me “I fell out of love.” Lalo akong naiyak. Ang hirap i-sink in sa utak ko yung mga sinabi niya? Napatawa ako na medyo sarcastic “Y-you fe-fell out of lo-love?. . .can you give me other reasons? Like may iba na ako or . . .or anything?” humagulhol na ako ng iyak. Mas tatanggapin ko pa siguro yung ibang reasons kesa dun sa he fell out of love. What kind of reasoning is that? “I’m sorry. Pero yun ang totoo. You started to lose yourself. Nawala na yung ikaw . .yung ikaw na minahal ko.” napatahimik siya and I saw how his tears started to fall. “One morning I woke up and realize na I was unsure. I became unsure about what I feel. I became unsure about us. I tried. God knows how I tried so hard to fight the feeling of falling out of love.”  Pinunasan niya ang luha niya. He stared at me, hinawakan niya ang pisngi ko at pinunasan ang luha ko. “I’m sorry. Alam ko dapat hindi na ako nagpakita sayo. Okay ka na, then here I go making you cry again. I’m sorry. I don’t deserve your love. And you deserve better.”  Hinalikan niya ako sa noo at niyakap niya ako. Then he whispered something on my ear “I’m sorry. Goodbye.” Then he left.

 ===============================

 A/N: There may come a time when you may fall out of love sa isang tao. May mga pagbabago na nagaganap sa buhay natin. Change that we cannot control.

Thank you for reading this. Please also read When Love Fades (His POV)