Link's

120 Moeders

Hoe kan het zelfs dat ik echt tegenzin voel om achterom te lopen en aan te kloppen? Ik negeer dat gevoel, maar weet dat mijn lieve vampier achter me het ook voelt.
"Louis!", Lottie knuffelt me onverwacht snel waardoor ik lach en mijn armen te laat om haar heen sla.
"Ik heb jou ook gemist." Ik grijns en kus haar voorhoofd waarna ik ook glimlach naar haar vriend die net wat staat te drinken.
"Ik wist niet dat je kwam?" Ik haal mijn schouders op en probeer dat luchtig te negeren door mijn schouders op te halen.
"Surprise..." Ze glimlacht en laat me los. De deur van de gang gaat open. Mam komt tevoorschijn.
"Louis..." Ik weet niet of ik moet glimlachen of niet. Dingen voelen vreemd aan.
"Mam," ik glimlach en kijk een beetje rond. Ze doet een teken waarmee ze wil dat ik mee naar boven gaan. Ik volg haar de trap op, mijn enkel kraakt even wanneer we bij de 'hanghoek' stoppen. "Je wou praten?" Ineens voel ik hoe warm de sfeer daarnet was...en hoe koud die nu over mijn rug loopt. Ik zet mijn vermoeide lichaam in een zitzak. Harry hangt vast beneden ergens rond. Hij hoort dan ook vast elk woord.
"Jouw openbare out-coming, dat was nogal een verrassing..." Keurt ze het af? Die blik, ik weet niet of ik die al ooit gezien heb.
"Voor mij was het eerder een logisch gevolg."
"En je carrière dan, Louis!" Haar antwoord volgde zo snel dat mijn mond nog half openhangt.
"Dat staat daar toch los van. Ik begrijp je niet."
"Omdat je veel te naïef bent, Louis! Ineens ben je voortdurend bij die kerel en niet meer hier."
"Niet meer hier om jouw klusjes te doen, ja." Ik slik, dat kwam er veel te snel uit. Haar hoofd wordt roder, ik voel me ongemakkelijk maar vooral gefrustreerd. Echt gefrustreerd.
"Dat, heeft daar niets mee te maken, William!" Ik negeer die opmerking volledig.
"Oh, want dat was toch de enige reden om me nog eens te zien. Om Phoebe op te halen terwijl Lottie en haar vriend perfect een rijbewijs hebben. Om hier naar te komen en daar naar te gaan." Mijn stem klinkt ijskoud, die van haar is eerder vuur. "Ik heb altijd alles voor je gedaan, alles. Ik geef je financiële steun, regel van alles en ben meer chauffeur dan je zoon. Ik wil nu enkel die zoon zijn. En niet meer jouw slaafje." Ze ontploft. In een tekenfilm zou je nu de stoom uit haar oren kunnen zien komen. Voordat ik het weet, gloeit mijn wang en echoot er een pets geluid. Een snik doet me verward opkijken. Phoebe staat op de gang, tranen in haar ogen. Ik negeer mam, die me behoorlijk hard geslagen heeft, en ga naar haar toe. Daar zie ik pas dat Harry achter haar op de trap staat. Ik kan hem niet aankijken, emotioneel gezien. "Shh, het is niets." Ik sla mijn armen om haar heen en neem haar op. Ze huilt om mij. Mijn hart breekt terwijl we op haar bed in haar kamer gaan zitten. Harry blijft in de deuropening staan. Als ze niet mijn moeder was, had hij haar iets aangedaan. Ik zie gewoon dat hij wat er net gebeurd is, zwaar afkeurt. "Het is oké."
"Hoe durft ze een volwassen man zo te slaan? Je doet alles voor haar." Haar stem is hoog en schril, ik verstevig mijn grip op haar.
"Ze is bang om me te verliezen, Fee.." Ik kus zachtjes haar kruin en wrijf doorheen haar haren. Het is een zin die ik mezelf nu ook probeer wijs te maken. Haar reactie verbaast me. In plaats van haar fout in te zien, keert ze zich tegen mij. Phoebe snuift, ze gelooft het niet, en houdt zich nog steeds vast aan mij. Harry leunt inmiddels in de deuropening. Voor het eerst geef ik hem weer een voorzichtige blik. Het verzacht de pijn niet, ik weet niet wat zijn blik wil zeggen. "Je moet echt niet om me huilen..." Ik schommel haar een beetje terwijl mijn blik tussen haar en mijn geliefde in blijft. Hoe moet ik zo dadelijk het gesprek zelfs herbeginnen?
"Zij had dat niet moeten doen. Dat is niet één stap te ver, maar tien. Na alles wat je voor ons doet." Opnieuw krijgt Phoebe me stil, dus sus ik wat met haar voor een minuut. Harry komt naast me zitten op het bed dat angstvallig veel veert. Hij slaat zijn rechterarm rondom ons twee heen. Het is een liefdevolle beweging die me hem een dankbare blik doet schenken.
"Ik moet terug naar haar, dit kan zo niet eindigen." Noch Phoebe noch Harry laat me los, dus moet ik wel blijven zitten. "Fee..." Ze verzacht haar grip en komt rechter zitten. Nu geeft zij Harry een lieve onschuldige blik.
"Oké, ik laat je al los." Ze veegt met haar mouw langs haar rodere ogen en schuift op om tegen Harry aan te gaan zitten. Deze verplaatst simpelweg zijn arm naar haar lichaam zodat ik nu helemaal los ben. Oké. Ik zou hem nog een kus willen geven, maar Phoebe haar lichaam zit al tegen het zijne aan. Een beetje ongemakkelijk ga ik dan maar weer richting de gang. Mam staat intussen recht terwijl ze uit het raam kijkt. Ik ga terug naast haar staan.
"Dat had ze niet moeten zien." Ik haal mijn wenkbrauwen op en blijf op een goede meter van haar staan.
"Dat had ze niet moeten zien of dat had ik niet moeten doen?" En de ik is zij dan. Ze negeert die vraag door over iets anders verder te gaan.
"We kunnen best verder praten. Hoe zit het nu met jou en je vriend?" Ze ziet er plotseling vermoeid uit, maar doordat ze me geslagen heeft, deert me dat weinig nu.
"Harry, hij heet Harry mam. En je weet helemaal niets over hem omdat je nooit met hem praat. Dat is ook waarom het openbaar maken voor jou iets onverwacht was." Het is lang stil, ik besef me in die stilte dat Harry dit allemaal perfect hoort. Hij mag het horen.
"Phoebe en Lottie kunnen goed met hem opschieten."
"Ik heb het over jou. Je dacht gewoon dat het een korte bevlieging zou zijn, hé? En nu betekent hij alles voor mij en ken je hem niet eens." Ik schud boos mijn hoofd, maar mijn stem klinkt kalm. In ieder geval zijn mijn handen stevig rond elkaar geklemd.
"Ik dacht dat het een grap was. Voor even, maar je meent het." Ja, wauw, ik meende eens iets. Ze neemt de liefde van mijn leven aan als een grap in mijn leven, enorm grappig. Nee, hier kan ik echt niet tegen. "Het spijt me, Lou. Ik heb je te weinig steun gegeven en altijd jouw steun maar gebruikt." Omdat ze zelf geen steun heeft? Of waarom zou ze dit anders doen? Ik ben verward.
"Ik wil verhuizen. Een echt huis en daar gaan wonen met Harry. Ik wil hier gewoon kunnen binnenspringen en kunnen lachen met de meisjes. Het enige waar jij naar vraagt zijn financiële middelen, die je al krijgt. Je zou me minder moeten belasten dan dit, Mam!" Ze zegt niets meer, haar blik is er een met veel water in die zee van gevoelens.
"Ik weet het. Ik heb je teleurgesteld."
"Je hebt me sociaal teleurgesteld, Mam. Ik heb ook nood aan aandacht en interesse." Ik schud opnieuw mijn hoofd en begin te ijsberen. Haar gevoelens lijken wel een puinhoop, de dijken zijn gebroken wanneer ze me met natte wangen aankijkt.
"Ik weet het. Ik ben gewoon blijven hangen in jullie fysieke en financiële noden. Je mag boos op me zijn." Zeggen dat ik die boosheid nu voel, helpt niet. Het is stil. "Je moet ook niet alles blijven ondersteunen. Ik denk dat ik inmiddels zelf het grote gedeelte wel kan betalen. Als jij een huis wilt kopen en wilt sparen, moet je dat doen, Wil." Ik knik traag en zucht dan diep. Er zijn geen woorden meer. Alles en niets is gezegd, de sfeer is als gebroken schelpen op het strand. "Kom hier, Mam." Ik open mijn armen voor haar, hoe boos ik nu misschien ook kan zijn. Har heeft gelijk, ze is mijn moeder. Dit gebaar wijst aan dat ik wil dat dat zo blijft, ook al is haar benadering enorm ongemakkelijk. Zeker wanneer haar natte hoofd zich dichterbij het mijne bevindt. Ik streel kort over haar rug, maar laat haar dan ook los. Het is geen knuffel die me goed doet. "We zullen wel zien." Ze knikt en neemt terug afstand. Voetstappen doen me opkijken. Harry was net onderweg naar beneden, Phoebe volgt hem als een trouwe hond. Ik glimlach naar de twee en volg ze naar beneden. Bij de onderste trede blijft Harry staan. Ik wacht, hij steekt uitnodigend zijn hand naar me uit. Ik neem deze aan, wat gaat hij doen? Hij kalmeert me, zonder dat ik het besef. Was dat zijn opzet? Hij trekt me naar zijn grote lichaam toe en omarmt me zo kort. De lichtheid van zijn groene ogen vertalen zijn gevoelens. Phoebe staat het een beetje te bekijken terwijl ik Harry's middel weer loslaat en mee op de bank ga zitten. Lot komt tevoorschijn om het hoekje.
"Willen jullie wat drinken?"
"Water?" Ik geef Har een vragende blik, hij knikt, Lot ook. Zou Mam nog naar beneden komen? "Alles oké, Fee?" Ze knikt, ik trek haar tegen me aan zodat ze moet lachen.
"Kan ik morgen naar je match komen kijken?"
"Je weet tegen wie we moeten?" Ze haalt haar schouders op en kijkt me aan met die blauwe ogen van haar.
"Dat maakt me niets uit."
"Prima dan." Ik wrijf plagerig over haar haren. Leicester staat bekend om hun pittige voetbal en ook hun pittige interventies. Ik zou me op voorhand al intapen.
"Ik kom je wel ophalen." Ik glimlach, ik was aan het wachten op een reactie van mijn lieve vriend.
"Wat zeggen we dan?" Lot komt de glazen neerzetten en gaat erbij zitten.
"Ik ben absoluut vereerd meneer Styles." We grijnzen allemaal. Het wordt stil wanneer Mam erbij komt staan. Nu ja, ze staat in de living, maar het lijkt wel alsof ze er ook niet echt bij staat. Ze lijkt de blikken van Phoebe en Lot gewoon te negeren.

Tja...moeders