Sylver

Vertrek

'Sylver wakker worden we gaan ze gaan over een uur weg.' Zei Tilda en Sigrid. Die met wilt heen en weer duwde. Ik deed mijn ogen open. Het was nog schemerig. Ik ging op het bed zitten. Vannacht had ik bij Bard geslapen als enige. Hij stuurde rest weg. Ik keek om me heen. 'Waar kan ik me wassen?' Vroeg ik. Ze wezen naar een deur. 'Laat maar. Ik ga wel in het water dat word ik ook schoon.' Zei ik. 'Dat is geen goed idee. Het is gevaarlijk.' Zei Bain. 'Waarom is het gevaarlijk.' Zei ik. 'Als in het water zit is de kans dat je mee genomen wordt door een Sirene.' Zei Sigrid. 'Ow maak je maar geen zorgen. Ik heb een idee.' Zei ik. Ik stond op en liep naar buiten.

Ik had gewoon in mijn kleding geslapen. Sigrid hield mijn arm vast. 'Doe het nou niet. Het is te gevaarlijk.' Zei ze. Ik trok mijn arm los. 'Vertrouw me. Tot over een kwartier.' Zei ik. En sprong in het water. Het is waar er zitten hier Sirenes maar ook meerminnen. Ik keek achter me en er kwam een Sirene aan. 'Ik wil een meermin zijn.' Zei ik snel. Voordat mijn adem op was. Het begon te borrelen en ik was een meermin. Ik kon gewoon ademhalen. De Sirene was bang en zwom snel weg. Ik ging omhoog. Omdat iedereen naar me riep. 'Hey ik zei toch dat het goed kwam.' Zei ik met een grijns. 'Wat hoe kan dat?' Vroeg Tilda met grote ogen. Ik liet mijn armband zien. 'Door deze, ik had hem vorige maand gekregen van mijn vriendin Syrena ze is een meermin. Ze heeft hem betovert. Als ik een meermin wil zijn kan dat.' Legde ik uit. 'Wauw.' zei iedereen. 'Dit meer komt me vaag bekend voor onder water. Ik ga eventjes kijken.' Zei ik. 'Kijk je wel uit. Dit meer is namelijk van de koning en koningin. Ze wonen in het kasteel niet ver hier met hun zoon en dochter.' Zei Tilda.

Zal dit het meer zijn van Syrena. Ik knikte en begon onderwater te zwemmen. Het was ben koel net als in het meer van haar. Ik zwom naar een kasteel. Ik hoorde een stem het was haar. Het was Syrena. Ik zag iemand zwemmen. 'Syrena ben jij dat?' Vroeg ik. Het keek naar me en zwom heel snel naar me. Het was haar. 'Sylver, omg ik kan het niet geloven.' Zei Syrena op gewekt. Ik gaf haar een knuffel en bekeek haar. Ze was niet veel veranderd. 'Wat is er met je haar? Het verandert.' Vroeg Syrena. 'Mijn ouders hadden gelijk. Ik ben een mens zonder de ring die ik vroeger vond. Ik heb de ring aan de eigenaar gegeven.' Zei ik. 'Maar wat doe jij hier?' Vroeg Syrena. En we zwommen terug naar Meerstad. 'Ik was in Meerstad maar viel in het water. Het meer kwam me bekent voor dus ging ik op onderzoek uit.' Zei ik.

We kwamen boven water. En daar stond Bard. 'Je weet toch dat het gevaarlijk is in het water. Ik heb je het nog gezegd.' Zei Bard streng. Hij schrok toen hij Syrena zag 'Bard, ja ik weet het maar dit is Syrena mijn vriendin voor al jaren.' Zei ik. 'Je bent in het water gesprongen hè?' Vroeg Syrena. Ik knikte. 'Ze hebben gelijk het is gevaarlijk voor mensen. Ook al heb je die armband. De laatste tijd komen er steeds meer van de dingen. Maar niet allen zijn slecht. Sommige proberen mensen die in het water vallen juist te redden.' Zei Syrena. 'Ik wil een mens zijn.' Zei ik. Ik werd mens en ging meteen op de stijger staan. Ik was helemaal droog. 'Ik moet gaan. Het was leuk je weer te zien.' Zei Syrena. 'Dat vond ik ook.' Zei ik en gaf haar een knuffel. Ze zwaaide en ging weg. 'O mijn God, je liet me schrikken. Ga nooit meer in dat water.' Zei Sigrid. Ik keek haar aan. 'Je bent mijn zus niet.' Zei ik. En liep verder. Ik pakte mijn spullen alvast voor vertrek.

Ik liep naar buiten overal stonden mensen al aan het juichen. 'O daar zijn jullie.' Zei ik tegen een paar dwergen. 'Ik hoorde dat je je vriendin opzocht.' Zei Balin. Ik lachte en knikte. 'Kan ik helpen inladen?' Vroeg ik. 'Nee hoeft niet, we zijn namelijk bijna klaar voor vertrek.' Zei Hij. Ik keek achter me. Bard en zijn familie stonden naar ons te kijken maar vooral naar mij. Ik liep naar ze toen. 'Bard bedankt voor alles.' Zei ik. 'Graagedaan Sylver. O hier je mag je armband terug.' Zei Bard. Hij gaf me de armband met de goude draak. Ik knikte vriendelijk. 'Sigrid, nog sorry van net. Het was gemeen van me.' Zei ik. 'Het geeft niet. Ik snap je gevoel helemaal. Maar kom wel langs.' Zei ze en gaf me een knuffel uit het niets. Ik schrok eventjes maar knuffelde haar terug. Ik zei iedereen gedag maar Tilda was het zwaarst ook al was ze de jongste. Ze liet me maar niet los. 'Sylver waarom blijf je niet.' Zei ze met tranen in haar ogen. Ik kan niet tegen als andere huilen dus kreeg ik ook tranen. 'Ik had belooft bij de dwergen te blijven. Maar als deze missie klaar is kom ik terug.' Zei ik. 'Belooft.' Zei ze. 'Belooft.' Zei ik. En liet me los. 'Nog bedankt voor alles iedereen.' Zei ik en liep naar de dwergen.