Half A Heart

Letter Twelve

POV Niall

Lieve Niall,

Hoe mijn verjaardag was? Hoe het bevalt als een 20 jarige? Fucking kut. Als ik eerlijk tegen je mag zijn dan.

Ik ben een hopeloze 20 jarige, zonder een rijbewijs. Zonder een vriend. Niks.. Iedereen was mijn verjaardag vergeten. Ik hoopte diep van binnen dat mijn moeder me zou feliciteren ondanks dat ze me haat.

Fout gedacht, ze lachte me uit toen ik zei aan de telefoon: "Mam, het is vandaag 20 April en ik ben nu 20 jaar oud!" En weetje wat het ergste nog was? Nadat ze me uit had gelachen begon ze te praten.

"En ik heb dus al 20 jaar een mislukt kind, dat alleen maar voor problemen zorgt."

Begrijp je niet hoeveel pijn dat doet? Ik voelde de tranen branden. Maar ik was sterker geworden. Ook al wou ik haar op dat moment uitschelden omdat ik zó kwaad op haar was.. Ik deed het niet. Het blijft mijn moeder en ik moet me volwassen gedragen. Zelfs als mijn moeder als een kind van 7 reageert.

Ondanks het gebeuren met mijn moeder kreeg ik wel 1 lieve felicitatie. Hij kwam van Luke. Hij liet me het even vergeten wat er allemaal is gebeurd.

Totdat Cat weer kwam, die maakte het erger en erger. "Hij liegt tegen je en jij trapt er zo makkelijk in. Je bent echt het domste kind dat ik ooit ben tegen gekomen." En ik geloofde haar.. Want ik ben bang voor haar.

Ik wist niet wat me bezielde, ik rende naar mijn bureau. Ik zocht naar mijn mesje en na ongeveer een minuut te zoeken, vond ik hem. Het was een klein mesje maar de gevolgen waren groot.

Ik begon op mijn benen maar mijn lust was te groot. Ik wou meer pijn en bloed. Want dat verdien ik, ik ben het niet waard. Ik begon in mijn linkerpols aangezien ik het mesje vast had met mijn rechterhand. Langzaam zag ik steeds meer bloed. Het gaf me een grote glimlach, ik kon niet stoppen. Echt niet Niall.

Daarna kwam het 'grote' moment. Ik sneed in mijn slagader. Al die jaren heb ik het geprobeerd en dit keer was het me gelukt Niall. Overal was bloed en ik genoot ervan. Nog even en ik zou weg zijn van deze wereld. Ik deed eindelijk iets goed in mijn leven..

Jammer genoeg kwam er net een vrouw binnen van het internaat. Die heeft natuurlijk weer eens het ziekenhuis gebeld en heeft ze me op tijd 'gered'. Ik bedoel, hoe vaak komt dat nou voor? De kans is heel klein dat je op tijd bent met dit.. En dan overkomt het mij.

Ze mochten me laten liggen. Ze zullen er van genieten om mij niet naast hun te hebben. Ze konden een feest bouwen en iedereen zal blij zijn.

Ik zal het gelukkigst zijn van iedereen. Ik was eindelijk van deze wereld verlost. Mijn 5 'beste vriendinnen' zouden niet meer tegen me praten. Ik hoef niet elke avond huilend in slaap te vallen. Ik zou nooit meer horen van een ander: 'Wow jij hebt echt dikke benen!'

Nee, ik zal rusten en toekijken hoe het met de wereld gaat zonder mij. Hoe gelukkig iedereen is. Ik zal iedereen steunen die hetzelfde mee maken als bij mij. Want ook al kende ik ze niet, zij verdienen wel om te leven.

Maar ja, nu lig ik dus in het ziekenhuis. Fantastisch. Het eten is vies, de kamer is lelijk en het is echt vreselijk om dag in en dag uit zo wakker te worden. Ik zit met andere op de kamer dus ik heb ook al geen privacy. Die heb ik hard nodig.

Ook is mijn psychiater nog langs gekomen met een bloemetje. Niet dat ik blij was dat ze me bezocht. Of dat ze me een of andere stomme bloem gaf. Bloemen gaan uiteindelijk toch dood dus wat heb je der aan?

"Hoe gaat het met je Lucy?" Vroeg ze aan me. "Wat denkt u mevrouw? Ik voel me echt geweldig. Daarom lig ik hier ook, ik voel me fantastisch." Zei ik vol sarcasme. Misschien iets te fel aangezien ze daarna weg liep.

Maar denk dan ook even logisch na, vraag geen dingen waarvan je zelf het antwoord al op weet.

Scheinheilige boontjes op deze wereld ook..

Love, Lucy

Hoorde je dat? Dat was mijn hart. Het is officieel. Ik moet Lucy redden. Ze haalt het niet, echt niet. Lucy betekent alles voor me. Ik heb haar niet eens gesproken en ik kan nu al niet zonder haar. Ik tel af wanneer ik een nieuwe brief uit de doos mag lezen. Ik kan echt niet zonder Lucy en ik weet niet hoe ik het hier voor heb overleefd. Lucy heeft me veranderd, ze heeft me laten zien hoe dierbaar de Directioners zijn.

Dat zal ik haar voor altijd dankbaar zijn. Zonder haar was ik nu nog steeds een egoïstische zak. Door haar ben ik mijn 4 beste vrienden niet kwijt. Ze verdient zelf oprecht het beste. Ze zet andermans belang op de 1e plaats en die van haar zelf telt ze niet eens.

''Niall, h-huil je?'' Hoor ik iemand achter me vragen. Ik kijk achter om en zie Zayn staan. Ik geef geen antwoord en kijk weer naar de brief in mijn handen. ''Het is dat meisje he?'' Hij komt naast me zitten op mijn bed en ik knik zachtjes.

''We gaan haar helpen. Het maakt niet uit wat het management zegt. We gaan haar zoeken en we gaan haar vinden. Hoe dan ook, ik wil niet dat mijn beste vriend huilt.'' Zegt hij troostend en ik kijk hem dankbaar aan. Ook al weet ik dat de zaak bijna onmogelijk is. Dat er maar een kleine kans is dat het zal gebeuren.