Ben, eve dönmek istiyorum. Ait olduğum yere, ama... Bulamıyorum. Evim neresi?
Kimisi der ki, evin doğduğun yerdir. Kimisi der, sevdiğinin yanı.
Ben eve dönmek istiyorum. Evim neresi? Doğduğum yer mi? Ama artık kendimi oraya ait hissetmiyorum. Hatırladığım gibi değil artık. Kalmadı, gitti çocukluğum. Doğduğum yeri de yanına alıp gitti. Geçmişe... Hatıralarıma sakladı en güzel en saf anıları. Peki... Evim neresi şimdi? Anne ocağı mı?
Ama oraya de ait hissetmiyorum kendimi. Eksik bir şey var sanki. Zihnimin derin köşelerinde kaybolmuş, saklanmış eksik bir parça. Ne olduğunu bir türlü bulamıyorum.
'Kızma annem... Beni sevmiyorsun, yanımda kalmak istemiyorsun deme. Biliyorsun! Biliyorsun canımdan çok seviyorum seni ama... Burası değil işte! Evim değil burası. Peki neresi anne?'
Ben eve dönmek istiyorum. Seninle çok mutluydum Sevgilim. Evim, senin yanın sandım. Bir ömür birlikte geçireceğimiz, beraber mutlu olacağımız ev... Ama değilmiş Sevgilim. Kırık cam parçalarıyla doldu... Hüzünlü sigara dumanı, mutsuzluk ve gözyaşının doldurduğu bardaklar her yerdeydi. Senin yanın de değilmiş... Halbuki çok seviyordum orayı Sevgilim. Eskimiş dolap köşelerini, oturduğun koltuğu, kahve fincanının durduğu yeri çok seviyordum...
Ben eve gitmek istiyorum. Ama, bulamıyorum işte! Bulamıyorum ait olduğum yeri. Evim neresi? Kayboldum, karanlığa yürüyorum.
Bana yardım edin, ben eve gitmek istiyorum...
