Sunset Lovers

ΑΝΤΙΟ

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΗΡΕΜΑ και το πρώτο πράγμα που αντικρίζω είναι τα ήρεμα νερά της λίμνης. Μόνο που τώρα δεν υπάρχει σκοτάδι, αλλά φως. Σηκώνω το βλέμμα μου προς τον ουρανό. Έχει ξημερώσει όμως ο ήλιος δεν έχει ανατείλει ακόμη.

Νοιώθω την καρδιά μου να χτυπά δυνατά στο στήθος μου και ένα παράξενο συναίσθημα με κατακλύζει. Το σκοτάδι έφυγε όπως τελείωσε και κάτι, σαν να κατάφερε για άλλη μια φορά η πραγματικότητα να μου πάρει αυτό που απέκτησα χθες το βράδυ.

Όμως οι σκέψεις αυτές εξαφανίζονται μόλις φέρνω στο μυαλό μου τα χείλη του Μπίσοπ πάνω στα δικά μου. Την φωνή του να μου ψιθυρίζει πως είμαι αρκετή. Ένα χαμόγελο που δεν μπορώ να ελέγξω χαράζεται στο πρόσωπο μου.

Μπίσοπ.

Σηκώνομαι απότομα από το γρασίδι όμως δεν είναι δίπλα μου, ένας φόβος φωλιάζει μέσα μου. Παρατηρώ ξανά όμως δεν τον βλέπω πουθενά.

Όχι, αποκλείεται να έφυγε. Είναι κάπου εδώ, το ξέρω.

Σηκώνομαι βιαστικά όρθια και μόλις γυρίζω πίσω βλέπω την μορφή του μερικά μέτρα μακριά μου.

Το σώμα του είναι σκυφτό και μαζεμένο, προσπαθώ να δω το πρόσωπο του αλλά είναι και εκείνο χαμηλωμένο προς το έδαφος. Τον πλησιάζω τρέχοντας σχεδόν.

«Καλημέρα», του λέω με ένα χαμόγελο και στέκομαι μπροστά του. Εκείνος όμως δεν λέει τίποτα. Είναι σαν μην έχει καταλάβει πως είμαι εδώ.

«Μπίσοπ, τι έπαθες;», τον ρωτάω και σκύβω μπροστά του. Μόνο όταν τον αγγίζω σηκώνει ξαφνιασμένος το βλέμμα του στο δικό μου. Χθες τα μάτια του ακόμα και μέσα στο σκοτάδι ήταν τόσο ζωντανά, τόσο χαρούμενα, τώρα αυτό που αντικρίζω είναι θλίψη και κούραση.

Το πρόσωπο του είναι χλωμό και τα μάτια του κόκκινα.

Με κοιτάζει για λίγα δευτερόλεπτα χωρίς να μιλήσει, αμέσως μετά ξεφυσάει και σηκώνεται όρθιος.

«Αυτό θα πρέπει να είναι δικό σου», μου λέει με βραχνή φωνή δίνοντας μου το μενταγιόν.

Είναι κρύο κάνοντας όλο μου το χέρι να μουδιάσει «Πως..».

«Σου έπεσε από την τσέπη», μου εξηγεί βιαστικά και αρχίζει να απομακρύνεται. Δεν θα αφήσω ξανά εκείνο το κενό να μπει ανάμεσα μας, τρέχω από πίσω του και τον εμποδίζω από το μπράτσο.

«Θα σου το έδινα. Αλήθεια, για αυτό ήρθα χθες στο δάσος», του λέω χωρίς να πάρω ανάσα «Συγγνώμη Μπίσοπ».