Αυτοκρατορία της Ρωσίας, περίοδος Τσάρου Νικολάου Α' των Ρομανόφ 1835.
Η Ναταλία Αντρέεβνα Κοβαλέφσκαγια, γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, επισκέπτεται το παλάτι του Τσάρου με σκοπό μια δεξίωση. Ενώ η ίδια καταφέρνει να γίνει αρεστή σε όλους, ένας...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
«Μου υπόσχεσαι ότι θα γυρίσεις σώος;» τον ρώτησα, σχεδόν με δάκρυα στα μάτια. Ήξερα πως δεν μπορούσε να μου υποσχεθεί κάτι τέτοιο, αλλά είχα ανάγκη να πιστέψω πως θα γυρίσει, δεν μπορούσε να πεθάνει, δεν μπορούσε να με αφήσει...
Ανακάτεψε αμήχανα τα μαύρα του μαλλιά, και άνοιξε το στόμα του να πει κάτι, αλλά τελικά το μετάνιωσε και αναστέναξε.
«Γλυκιά μου, ό,τι κι αν γίνει, θα σ'αγαπώ πάντα» απάντησε, και με πλησίασε για να με αγκαλιάσει. Εγώ όμως δεν μπορούσα να ηρεμήσω, καμιά αγκαλιά και κανένα φιλί πλέον δεν ήταν ικανά να σβήσουν τον φόβο μου. Αυτό το αναθεματισμένο χαρτί, είχε γίνει ο χειρότερος εφιάλτης μου!
«Μην πας Μίσα» είπα αυθόρμητα, και αποτραβήχτηκα από την αγκαλιά του για να τον κοιτάξω στα καταπράσινα μάτια του. Καταλάβαινα ότι αυτό που ζητούσα ήταν αδιανόητο, όμως, δεν μπορούσα να τον χάσω στο πεδίο της μάχης.
«Ναταλία, ξέρεις πολύ καλά ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Θα γυρίσω, και όλα θα είναι όπως τώρα, στο υπόσχομαι» με καθησύχασε και με έκλεισε ξανά στην αγκαλιά του. Εγώ, δεν είπα τίποτα άλλο, αρκέστηκα στα λόγια του, ακόμα κι αν γνώριζα πως δεν ήταν στο χέρι του, ήξερα πως θα έκανε ότι ήταν δυνατό για να επιστρέψει πίσω σε 'μένα.
***
Αν μου χαρίσετε ακόμα μια βόλτα απόψε, υπόσχομαι να μην σας ενοχλήσω ξανά, αν αυτό θέλετε. Αν επιλέξετε όμως να με συντροφεύσετε, θα σας περιμένω τα μεσάνυχτα στον στάβλο.
Νικολάι
Τα χείλη μου σχημάτισαν ένα πλατύ χαμόγελο, λες και διάβασα ένα υπέροχο νέο. Έσφιξα στα χέρια μου την επιστολή, και κοίταξα γύρω μου, για να είμαι σίγουρη πως κανένας δεν παρακολουθεί την χαρά μου. Εδώ και μέρες, αυτός ο στρατιώτης ήταν άφαντος, και τώρα, το μόνο σημάδι του ήταν αυτή η επιστολή. Σαν μια καλή γαλαζοαίματη, θα έπρεπε τα μεσάνυχτα να βρίσκομαι στα διαμερίσματά μου, κι η μόνη συντροφιά μου να είναι κάποιο από τα αγαπημένα μου βιβλία, αλλά εγώ, δεν ήμουν μια καλή γαλαζοαίματη...
