Καλοκαιρινό Φόντο (Βιβλίο #2)

Κεφάλαιο 15

"Και μένα μου έλειψες, μικρή μου..."

Του ελειψα;

Μικρή του;

Πώς τολμάει;

Μετά από ο,τι έκανε, λέει πως του έλειψα.

Απομακρύνθηκα από την αγκαλιά του, όσο και αν μου άρεσε.

"Δεν έχεις καταλάβει κάτι. Δεν γίνεται να πεθαίνεις, να προχωράω παρακάτω και να εμφανίζεσαι πάλι.", του είπα.

Είχε το βλέμμα 'Τι λες μωρέ, ο,τι θέλω θα κάνω.'

"Ποτέ σου δεν προχώρησες παρακάτω, ή όπως αλλιώς το λες, Κατερινιώ."

Χρησιμοποίησε το Κατερινιώ. Το Κατερινιώ πάντα το χρησιμοποιούσε με άλλον τόνο, με άλλη έννοια...

Συνεχίζω να συγκρίνω το τότε, με το τώρα. Τίποτα δεν είναι το ίδιο. Νιώθω να πνίγομαι, θέλω να φωνάξω. Θέλω να τον χτυπήσω, να φύγω από δω. Δεν μπορώ. Δεν αντέχω να τον κοιτάζω.

Άρχισα να παίρνω βαθιές αναπνοές μήπως και ηρεμίσω. Δεν μπορώ να εξηγήσω τον κόμπο στο στομάχι μου, και στον λαιμό μου. 

"Είσαι καλά;", με ρώτησε. Μάλλον είχα χλωμιάσει, γιατί ζαλιζόμουν.  Κάθισα στον καναπέ λίγο πιο πίσω μου, και κοιτούσα τον τοίχο απέναντί μου. Σκεφτόμουν το τι θα πω τώρα.

"Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω κάτι. Γιατί να σκηνοθετήσεις τον θάνατό σου; Είναι γελοίο.", δεν είχα συνέλθει τελείως ακόμη, αλλά έπρεπε να εκμεταλλευτώ τον χρόνο που είχα με τον Πέτρο την στιγμή αυτή. Δεν γνωρίζω αν θα τον δω ξανά.

"Κοίτα... Ίσως είναι λίγο γελοίο... Απλά, ήθελα να το δοκιμάσω... Με ξέρεις πως είμαι."

"Άντε πάλι με το 'με ξέρεις'. Πέτρο, δεν σε ξέρω. Κρύβεις πολλά..."

"Ναι... Για το καλό σου."

"Αν σκεφτόσουν πραγματικά το καλό μου, θα με άφηνες ήσυχη. Δεν θα φτάναμε σε αυτό το σημείο. Τώρα θα μου εξηγήσεις. Θα μου πεις γιατί ακριβώς έκανες ο,τι έκανες."

Αφού ξεφυσησε, μου απάντησε "Γιατί χρωστάω."

"Τι ακριβώς χρωστάς;"

"Χρήματα. Κάναμε και κάποιες εξαπατήσεις με τον Γιάννη, ξέρεις.. με τις δουλειές μου."

"Μάλιστα... Κάτι άσχετο... Ο Νίκος γιατί πλησίασε την Χριστίνα;"

"Τι έκανε λέει;", γουρλωσε τα μάτια του.

"Ουπς."

"Τον πούστη...", έβγαλε το κινητό του από την τσέπη του.

"Καλά ρε, είσαι μαλακας; Γιατί έμπλεξες με εκείνη την... Πώς την λένε φίλη της Κατερίνας;"

*κενό.*

"Θα μου τινάξεις τα σχέδια στον αέρα ρε."

*κενό*

"Να ξεμπλέξεις, δεν με νοιάζει.", του φώναξε και το έκλεισε.

Λίγες λέξεις, πολλές φωνές, και το πρόβλημα λύθηκε. Κλασικός Πέτρος.

"Πάντως, είσαι υπέροχος υποκριτής. Το γράμμα σου, ήταν συγκινητικό. Ακόμα κλαίω όταν το διαβάζω.", τον ειρωνεύτηκα.

"Λυπάμαι, αλλά έπρεπε. Αλλιώς, αυτή την στιγμή θα έβλεπα όντως τα ραδίκια ανάποδα."

"Ούτε συγγνώμη δεν ζήτησες.", σχολίασα.

"Ποτέ δεν ζητάω συγγνώμη."

"Φυσικά και όχι.", συνέχισα να τον ειρωνεύομαι.

"Και οι γονείς σου στο κόλπο ήταν;"

"Ναι."

"Τώρα το μόνο που μου λείπει, είναι να μου πεις πως και ο Γιάννης είναι ζωντανός.", είπα χωρίς να σκεφτώ ιδιαίτερα.

"Βασικά...."

"Ω έλα τώρα!", φώναξα.

"Σε πειράζω. Ήξερε για το κόλπο, αλλά ο πούστης πέθανε πριν την ώρα του."

"Και πολύ άργησε!", δεν έκρυψα την αντιπάθεια μου. "Που έμενες τόσο καιρό;"

"Στο εξοχικό του Γιάννη. Εκεί που πήγαμε και μαζί. Περιστασιακά ερχόμουν και εδώ."

Αναμνήσεις από τότε που πήγαμε στο εξοχικό εκείνο ήρθαν στο μυαλό μου. Μόλις λίγους μήνες πριν, και όλα έχουν αλλάξει πολύ. Πόσο αφελής ήμουν τότε. Το βραχιόλι, οι υποσχέσεις, μόλις είχα χάσει και το μωρό. Όλα μαζί επιστρέφουν.

"Κοίτα... Καιρός να τελειώνουμε.", είπα χωρίς να σκέφτομαι. Όταν θυμάμαι όσα ζήσαμε με τον Πέτρο, δεν αντέχω να τον κοιτάζω. Δεν μπορώ, με έχει πληγώσει αρκετά τελευταία. Δεν θέλω να το συνεχίσω. Όσο και αν κάτι μέσα μου με τραβάει επάνω του, ξέρω ότι δεν μπορεί να αλλάξει. Θέλω ένα σταθερό μέλλον στα χέρια μου.

"Τι εννοείς;"

"Δεν θα σε ενοχλήσω ξανά, Πέτρο. Δεν χρειάζεται. Μην ανησυχείς, δεν θα πω σε κανέναν για το σχέδιο σου, ότι είσαι ζωντανός δηλαδή.", τον αγκάλιασα.

Βγήκα έξω από το σπίτι, τρέχοντας. Δεν ξέρω τι με έπιασε ξαφνικά, απλά ο Δημήτρης είναι αλλιώς.

Δεν θέλω να συνεχίσω την άρρωστη σχέση μου με τον Πέτρο.

Έχω όνειρα να κάνω κάτι με την ζωή μου, και οικογένεια. Πάντα τα είχα, απλά ήταν στην άκρη του μυαλού μου. Τα είχα τοποθετήσει εκεί, λόγω του Πέτρου. Ο Πέτρος, συνέχεια....

Ίσως, να έχω αποφασίσει ήδη τι θέλω, και ποιόν θέλω. Αν και αντίο δεν είπα ποτέ στον Πέτρο.