Sunset Lovers

ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ

ΧΤΕΝΙΖΩ ΜΕ ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΜΟΥ νευρικά τα μαλλιά μου καθώς πλησιάζω την πόρτα του λαχανιασμένη. Ύστερα από το ατύχημα αναγκάστηκαν να μετακομίσουν οπότε αυτή είναι η πρώτη φορά που το βλέπω. Και πρέπει να ομολογήσω πως είναι ένα πραγματικά πάρα πολύ εντυπωσιακό σπίτι, σαν αυτά που βλέπουμε στις ταινίες.

Ένας κουστουμαρισμένος άντρας στέκεται στην πύλη και με κοιτάζει αυστηρά.

«Καλησπέρα σας», λέω προσπαθώντας να μην φανώ φοβισμένη.

«Να βοηθήσω;».

«Μάλιστα. Θα ήθελα να δω τον Μπίσοπ Κόλλινς».

Ο άντρας σηκώνει το φρύδι του, αλλά υπακούει και βγάζει ένα τηλέφωνο από την τσέπη του.

«Όνομα;».

«Ρόουζ Μπλάκ».

Μιλάει μαζί με κάποιον άλλον και μετά στρέφεται ξανά σε μένα «Δεν είναι εδώ, λυπάμαι».

«Πότε θα έρθει; Μπορώ να περιμένω».

Ο άντρας ξεφυσά «Θα αργήσει».

Κάνω ένα βήμα πίσω και ένας χαρακτηριστικός ήχος τραβάει την προσοχή μου. Μια μελωδία κιθάρας. Είναι εδώ και παίζει με την κιθάρα του το τραγούδι μας!

«Ξέρω ότι είναι εδώ», του λέω κάνοντας μύτες, προσπαθώντας με κάποιον τρόπο να τον εκφοβίσω «Είναι πολύ σημαντικό, αλήθεια. Πρέπει να του μιλήσω».

Εκείνος μου χαμογελά αγανακτισμένος «Δεν πληρώνομαι αρκετά για να το κάνω αυτό..», μουρμουρίζει στον ουρανό «Είσαι από εκείνα τα κοριτσάκια που τον καταδιώκουν συνεχώς, όμως δεν θέλει να σε δει».

Μένω αποσβολωμένη «Δεν καταλαβαίνω».

«Δεν σε θέλει καλή μου. Δεν θέλει να σε δει».

Αποκλείεται να είπε κάτι τέτοιο ο Μπίσοπ.

Ανοιγοκλείνω τα μάτια, προσπαθώντας να διώξω τα δάκρυα που μαζεύονται στα μάτια και να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Δεν θα του κάνω τη χάρη να κλάψω μπροστά του. Αισθάνομαι τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου να σκληραίνουν από τον εκνευρισμό.

«Τότε ζητήστε του συγγνώμη για την ενόχληση εκ μέρους μου», λέω και εξαφανίζομαι στο σκοτάδι έχοντας ακόμη την μουσική της κιθάρας του στα αυτιά μου.

⭐⭐

ΒΓΑΖΩ ΤΑ ΑΚΟΥΣΤΙΚΑ ΜΟΛΙΣ ανοίγω την μικρή σιδερένια πόρτα και περπατάω ήρεμα στο γρασίδι. Φτάνω και σκύβω μπροστά της, χαμογελάω πικρά και χαϊδεύω την εικόνα της.