Sanki kimseler dinlemez gibi olurya. İşte o an eline bir kalem birde kağıt al,onlara inat yaz seni dinleyen birilerinin olduğunu kalemin sayesinde anlayacak kağıdın sayesinde hissedeceksiniz..Bir anda huzura kavuşacaksın,sönecek öfken inanki seni anlamayan bir insandan daha değerli harfler ve zaman geçecek aynan olacak yazıların kaçıp gittiğin arka sokakların belkide.Başlarken bir heves gibi gelir ama sonra dostun olur kelimeler.Kaybetmekten korkmaya başlarsınız daha sonra..
En yakın arkadaşın sıradan ve yapmacık bir arkadaş değilde artık günlüklerin ve hikayelerin olmaya başlar,yemek gibi içmek gibi vazgeçemeyeceğin bir ihtiyacın haline gelir..Evet genç arkadaşım beni sen anlarsın diye burdayım hepimizin ortak yanı yazmak olduğu için anlarsınız belki benide.Ha sonrada ailelerimiz bu çocuklar internet bağımlısı oldu bunlar falan der işte,oysa biz yazdıkça onlar bize ergen aşık gibi saçma sapan ruh halleri takmasa hepimiz çekirdek ailelerimizde birer yazar olabiliriz ve emin olun bunlar bize yetebilirdi.Tabiki onlar ebeveyn bir sürü psikolojisine takılmış koyunlar onlar bize ergen derlerse ben dururmuyum koyunlar işte biz fark ediyoruz ama onlar fark etmiyor da bu en kötüsü şimdi gidip söylesen suratlarına hayırsız evlat olur çıkarız bazen haksızlık ediyoruz biliyorum onlarda kendileriyle iletişim kuran çocuklar istiyorlar ama biz çaba göremeyince çok çabuk pes ediyoruz.Bu kendini büyük görmek değil ama ne bileyim bi insan yetiştirmede bence farkındalık önemli insanoğlunun bunu fark etmesi biraz uzun süreceğe benziyor..Neyseki tanışmasakta buralarda bir yerlerde beni anlayan birilerinin olduğunu hissetmek bile bana mutluluk veriyor.
