Sunset Lovers

ΜΠΙΣΟΠ

|16 Αυγούστου 2017|

«ΠΑΜΕ»,ΤΟΥ ΛΕΩ ΧΑΜΟΓΕΛΩΝΤΑΣ.

«Που να πάμε Ρόουζ;», με ρωτάει και εκείνος με ένα χαμόγελο που κάνει όλο μου το σώμα να παραλύσει.

«Μακριά».

Κοιτάζω τον ωκεανό των ματιών του και πέφτω πάνω του τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του.

«Σε παρακαλώ πάρε με από εδώ. Σε εμπιστεύομαι, Μπίσοπ», του λέω παίρνοντας το πρόσωπο του στα χέρια μου «Απλά πάμε να φύγουμε μακριά. Μαζί».

Το χαμόγελο του εξαφανίζεται από το όμορφο πρόσωπο του και απαλά απόμακρύνει τα χέρια μου από πάνω του. Κάνει ένα βήμα πίσω και νομίζω πως η καρδιά μου αρχίζει να ελαττώνει τους χτύπους της.

«Όχι», λέει κάνοντας και άλλο πίσω. Σαν να μην θέλει να είναι κοντά μου πια «Εσύ φταις για όλα Ρόουζ. Μόνο εσύ».

Νοιώθω ένα δάκρυ να κυλάει στο μάγουλο μου, θέλω να μιλήσω αλλά δεν μπορώ. Είναι σαν η φωνή μου να έχει χαθεί.

«Αν δεν ήσουν εσύ τώρα η Τζένη θα ήταν ζωντανή!», ξεσπάει φωνάζοντας μου έντονα. Κάνω μερικά βήματα πίσω τρομαγμένη από την συμπεριφορά του, ποτέ μου δεν τον έχω ξανά δει έτσι.

«Δεν θέλω να σε δω ξανά. Αντίο Ρόουζ», λέει κοιτάζοντας με στα μάτια. Κουνάει το κεφάλι μπερδεμένος και αρχίζει να απομακρύνεται, να φεύγει από κοντά μου χωρίς να με κοιτάξει ξανά. Θέλω να τρέξω πίσω του, να του ζητήσω συγγνώμη, να τον κάνω να μείνει.

Όμως δεν μπορώ. Είμαι ανίκανη να κουνηθώ, σαν να με κρατάει κάτι πίσω.

Η μορφή του εξαφανίζεται μέσα στο σκοτάδι όπως και η δική μου.

⭐⭐

ΤΟ ΠΑΓΩΜΕΝΟ ΝΕΡΟ ΜΕ ΚΑΝΕΙ να ξυπνήσω φέρνοντας με ξανά στην πραγματικότητα. Παρατηρώ τον εαυτό μου για λίγο στον καθρέφτη, τα μαλλιά μου είναι ανακατεμένα ενώ τα μάτια μου είναι κόκκινα και οι μικροί μαύροι κύκλοι κάνουν αντίθεση με την χλωμή επιδερμίδα μου.

Σκουπίζομαι με την πετσέτα προσπαθώντας να βγάλω από το μυαλό μου εκείνο το ηλίθιο όνειρο. Ήταν τόσο ζωντανό. Τόσο που η καρδιά μου ακόμη βροντοχτυπάει στο στήθος μου.

Δεν θέλει να σε δει.

Μα γιατί να πει κάτι τέτοιο ενώ την προηγούμενη νύχτα μου έλεγε πως είμαι αρκετή; Γιατί πάντα κάνει το ίδιο; Γιατί πάντα εγώ κάνω το ίδιο;