KİRAZ ÇİÇEĞİ

2- "Tesadüfler Silsilesi"

             — İKİNCİ BÖLÜM —

Ruhumu yaran acının koynunda uyutulmuştum. Ölüm sessizliğiydi bendeki bedenim titriyordu. Sesimi dahi çıkaramıyordum. Kalbime saplanan acıların tarifi yoktu. Ruhuma asılan cesetler kutsanmıştı.

Ben Ezra Sönmez

5 yaşından beri acıların koynunda uyutulmuş yaralı serçeydim. Ben babasının esareti annesinin çığlığında büyümüş bir kızdım. Baba ne kadar değerli bir kelime oysa benim için yara bere demek. Keşke hep çocuk kalabilseydim anlamak zorunda kalmasaydım. Babamın yaptıklarına çocuk aklımla kılıflar uydurup onu sevmeye devam etseydim.

Sevmek 6 kelime 2 geceden oluşan bu kelime yaralı ruhuma hiç uğramamıştı. Benim duraklarım hep acıdan geçmişti.
Acılarda büyümüş acılarda yanmıştım.

Ususl usıl esen rüzgar tenimi gıdıklıyordu. Kızıl saçlarım savruluyordu tıpkı benim gibi. Sessizlikte ki çığlığı duyabiliyordum. Beni çağırıyordu karanlık beni çekiyordu. Ölü ruhuma adanan ihanetleri görebiliyordum. En ağırı hangisiydi babamın annemin ruhuna açtığı yaralarla ölmesimi. Yoksa benim ruhuma açtığı yaralarla beni boktan bi hayata itmesimi. Cevabını bulamayacağım tek soruydu bu..

Karanlık gecede hala elim yanağımda bana uzatılan ele bakıyordum. Uçurum gözlü çocuk önümde durmuş uzattığı eliyle hala bana bakıyordu. Sabrı taşmışcasına sert bir nefes verdi. Bu beni ürkütmüştü.
"Ahmak ahmak bakamyı bırakta tut elimi" sesindeki karanlık korkutuyordu. Buz dağına çarpmışım gibi hissettim öyle soğuk öyle boş bir tınıyla söylemişti.
"Ahmak kendin kalk" diye tısladı elini çekti.

Bana bakmadan motora yürüyüp kaskını taktı. Yorgun ayaklarıma emir vererek bedeni pis yerden kaldırdım. Ona doğru bi kaç adımla geldim.

"Al" diyerek kaba sesiyle kaskı bana uzattı iyide ben daha önce motora binmemiştim ki ? Ama bunu ona söylemeye niyetim yoktu.

Kaskı kafama takıp motora bindim. Benim binmemele motor hızla öne atıldı. Bi anda ağzımdan çıkan çığlığa engel olamadım ellerim onun geniş omzuna tutuldu. Sesim titrekti "yavaşlar mısın korkuyorum" diye fısıldadım.

Sanki beni duymuşçasına motor yavaşladı. Ona evin yolunu tarif ettiğimde beni evin önüne kdar bırakmıştı. Motordan inip kaskı ona uzatırken "Teşekkür ederim herşey için" diye ağzımın içinde geveledim. Bana bi bakış atıp elimdeki kaskı aldı. Motoru çalıştırıp hızla uzaklaştı. Arkasından bakakalmıştım.

Adımlarımı eve yönlendirip kapıyı açtım ev sessiz ve karanlıktı. Babam bir aydır ortada yoktu. O adamlara ne yaptıysa benim peşime düşmüşlerdi. Beni bu boktan hayata itip kaçmıştı. Ama alışmıştım artık ..

Işıkları yakıp sesizce odama çıktım. Aynada kendime baktığımda ben bile korkmuştum kendimden. Üstüm başım toz içindeydi. Saçlarım rüzgarın etkisiyle karışmıştı. Dolaba uzanıp havlumu çekiştirip kendimi banyoya attım küvete sıcak su ayarlayıp kendimi içine bıraktım. Sıcak su derimi yakıyordu ama kirlerimden arınmanın tek yolu buydu.