Men Dont Cry 🎬 z.m

dissapointment

Lana Del Rey- Put Me In a Movie

Zayn Malik sen harika bir detaysın

Sıradan öğretmen öğrenci hikayelerinden biri olmayacak söz veriyorum

Hayal kırıklığı.

Eğer hayatımı tek bir kelimenin içine sığdırmam gerekseydi bu, hayal kırıklığı olurdu. Attığım her adıma yansıyan, nefes alışıma ya da biricik annemin sözlerinde ki hayal kırıklığı. Bir gölge gibi izimi süren ve fırsat bulduğunda karanlık elleriyle boğazıma yapışan.

İnsanların gözlerine yansıyan.

"Ödevini neden yapmadın?" Bay Newny, gittikçe düşen okul başarıma gösterdiği tahammülsüzlüğü gölgelemek istercesine bir sabırla konuştuğunda bakışlarımı karşımda ki tahtada sabit tutmaya devam ettim. Dudaklarımı sıkıca birbirine bastırmıştım. Konuşmamaya yemin etmiş gibi.

"Artemis, ben sabırsız bir öğretmenim. Sana bir şey soruyorsam cevabını ver."

"Yapmak istemedim." günlerce uğraştığım ödevin üzerine annem içkisini döktü ve daha sonra onunla bu konuda kavga ettiğim için hiç düşünmeden onları yaktı diyemeyeceğim için, yerine kullandığım kelimeler onu sinirlendirmiş olmalı ki elini sertçe masama vurarak sıçramamı sağladı. "Dönem ödevini yapmak mı istemedin?" sesi, artık daha sert çıkmaya başlamışken baş parmakları sakin kalmak ister gibi burun kemerini okşadı.

"Rehberlik servisiyle senin hakkında konuşsam güzel olacak." kafamı yavaşça olumlu anlamda salladığımda beni geçerek diğerlerinin ödevlerini kontrol etmeye başladı.

"Neden gerçeği söylemedin?" Alleria gözlerini irileştirip bana bakarken hafifçe omuz silktim. Annemle uğraşmak istediğim en son şey bile değildi. Okulda ki başarımı etkiliyor olsa bile evde neler olduğunu okula söylemem sadece işleri daha da zorlaştırırdı.

"Ondan tekrar zaman iste, senin ne kadar başarılı olduğunu biliyor, izin verecektir."

"Alle-"

"Kendine bunu yapmana izin vermeyeceğim anladın mı? Sırf o kaltak annen yüzünden tüm hayatın çöp olup gitmeyecek." sinirle birkaç şey söyledikten sonra biraz düşündükten sonra, "Özür dilerim." dedi. "Annene öyle söylemedim ama biliyorsun o bazen gerçekten öyle olabiliyor." dudaklarıma sonunda hafif bir gülümseme yerleştirdiğinde rahatlamış gibi güldü ve kollarını boynuma sardı.

"Onunla konuşacaksın değil mi?" başımı olumlu anlamda salladıktan sonra akmak için hazırlanan gözyaşlarımı sildim ve dersin geri kalanına adapte olmaya çalıştım.

**

"Teşekkür ederim, gerçekten çok çok te-"

"Önemli değil, Artemis." Bay Newny, ondan beklenmeyecek bir anlayışla omzumu sıktığında ağlamak üzereydim. Lise hayatı boyunca nefret edip durduğum bu adam kendi için bir ilk gerçekleştirip ödev süresini benim için bir günlüğüne de olsa uzatıyordu ve bu her şeyi toparlamak için güzel bir şanstı.

"Neler yapabileceğini biliyorum, bu okulda ki çoğu kişi aksine gösterdiğin çabayı. Sadece son zamanlarda sorumsuz ve aptal bir çocuk gibi, diğerleri gibi davranman beni hayal kırıklığına uğrattı ama onlar gibi beyni olmayan zombinin tekine dönüşmeyeceğini görmek güzel." dedikten sonra daha fazla teşekkür etmeme izin vermeden gitti ve onun gitmesiyle de öğrencilerden biri yanıma geldi.

"Artemis Yonché sen misin?" kafamı olumlu anlamda sallayıp renkli kafasını garipçe süzdüğümde bana gülümseyip kolumu tutarak sürüklemeye başladı.