Współlokator brata - W SPRZEDAŻY

Prolog

Kiedy wyszłam z pociągu, odeszłam kilka kroków i wyjęłam słuchawki z uszu, żeby móc się skupić, następnie rozglądając się dookoła w poszukiwaniu brata. Nie udało mi się jednak nigdzie wśród tłumu go dostrzec, więc myśląc, że po prostu jeszcze go nie ma, usiadłam na ławce i ponowie włożyłam słuchawki do uszu. Puściłam sobie wesołą piosenkę, ale nie potrafiłam się wprawić w radosny nastrój, bo w mojej głowie cały czas był powód mojej przeprowadzki do brata.

Nasz ojciec, straciwszy pracę, zaczął bardzo dużo pić. Kompletnie przestał sobie z tym radzić i mimo prób wyciągnięcia go z tego paskudnego nałogu, nie potrafiłam zrobić tego sama. Pewnego dnia zadzwoniłam do swojego brata, który wyprowadził się z domu zaraz po rozpoczęciu studiów w Warszawie, a kiedy uzyskał stopień inżyniera, już tam został i w domu bywał tylko od czasu do czasu. Chciałam, aby pomógł mi z ojcem i tym okropieństwem, choć wiedziałam, że nie na nic nasza pomoc, jeżeli on sam nie będzie tego chciał. Kiedy Fabian odebrał, a ja po raz kolejny mu powiedziałam, że nie daję już sobie rady sama, bo ojciec jest uzależniony na tyle, że nie rozstaje się z butelką wódki, nawet kiedy idzie do toalety, poczułam ostre szarpnięcie. Stałam twarzą w twarz z ojcem, po którego wzroku widziałam, że już o ósmej rano był pijany.

– Źle masz w tym domu, że do brata, który nas zostawił dzwonisz?! – wybełkotał, plącząc się w słowach.

– Tato – jęknęłam, czując, jak ramię zaczyna mnie palić od uścisku – nie o to chodzi. Ty już po prostu nie potrafisz normalnie funkcjonować. Odkąd straciłeś pracę, nie ma dnia...

Nie dokończyłam. Nie dokończyłam, bo dostałam w twarz od ojca. Od własnego ojca.

I to był pierwszy i ostatni raz, gdy podniósł na mnie rękę, bo kiedy Fabian dowiedział się o tym, od razy zarządził, że zabiera mnie do siebie. A ja w tamtym momencie nie marzyłam o niczym innym, jak o zniknięciu stamtąd. W tamtym momencie już nie obchodziło mnie, że mój ojciec sobie nie radzi.