Nie pozwól mi zniknąć - Leondre Devries

Rozdział 1

Przed moimi oczami widziałam ciemność. Nie wiedziałam co się dzieje. Czułam tylko ból i to już na całym ciele...  Staram się otworzyć oczy, lecz uniemożliwia mi to przeraźliwa jasność.                          

-Siostro!!! Obudziła się!-usłyszałam.                                                                                                                            

-C-co się dzieje?                                                                                                                                                                      

-Spokojnie skarbie, leż i odpoczywaj...-usłyszałam jakąś kobietę. Wytłumaczy mi ktoś co się dzieje?!                                                                                                                                                                          

Wreszcie udało mi się normalnie otworzyć oczy. Zaraz... Za biało... No nie... JESTEM W SZPITALU!   Zauważam koło mnie siedzącego bruneta, co ON tu robi? Podnoszę się i próbuję usiąść.                                                

-Eeee, pomóc ci?                                                                                                                                                                           

-Nie potrzebuję twojej pomocy.                                                                                                                                            

-A... no ok...-Jezu po co on tu siedzi? Nie potrzebuję litości jakiejś tam gwiazdeczki.                                               

-Chłopcze, mógłbyś na chwilę wyjść? Zoe musi odpocząć.                                                                                

-O tak, tak! Oczywiście, już wychodzę-szkoda, że w ogóle tu przyszedł...                                           

Chwilę po tym Leo wyszedł. Czas podziękować lekarzowi, że go wygonił...                                                                 

-Dziękuję-powiedziałam z uśmiechem.                                                                                                                                     

-Za co?                                                                                                                                                                                        

-Za to, że go pan przegonił.                                                                                                                                                                   

-Może, aż tak źle to bym tego nie ujął... A co nie lubisz go?                                                                                

-O proszę pana... szkoda gadać...                                                                                                                                                                         

-Moim zdaniem lubi cię... Siedział tu przez cały czas, pytał co chwila kiedy się obudzisz i ogólnie bardzo się martwił...                                                                                                                                                            

-Świetnie...-powiedziałam pod nosem                                                                                                                                     

-Według mnie jest uroczy...-Wtrąciła się pielęgniarka. To niech go pani bierze. Pfff...                                     

-Cóż nie będziemy teraz rozwiązywać spraw miłosnych... Muszę zadać ci pytanie... Czy ty się...głodzisz?-super. Musiał pytać? Nie jego sprawa...                                                                                                                                 

-Nie-Kłamię.                                                                                                                                                                                         

-Ach... coż... jesteś bardzo chuda... Na pewno nie kłamiesz?                                                                                    

-Czy pan chce żebym skłamała?                                                                                                                                              

-Oczywiście, że nie...-świetnie teraz chcę stąd wyjść!                                                                                                              

-Kiedy wychodzę?                                                                                                                                                                                                                   

-Myślę, że zaraz damy ci wypis. Jeszcze tak z dwie godzinki max.-I to ma być to zaraz?                                 

                                                                                                ***

W końcu doczekałam się wypisu! Zjechałam na dół windą, do recepcji, a tam ujrzałam mamę.            

-Skarbie! Nic ci nie jest? Przepraszam, że jestem dopiero teraz! Spieszyłam się jak mogłam!                        

-Nic się nie stało, możemy jechać już do domu?                                                                                                            

-Jasne, tylko podpiszę i idziemy-świetnie znowu czekanie... Przynajmniej sama...                                          Zobaczę co dzieje się na świecie... Nigdzie nic nie ma... Co za nuda... Al...                                                         

-CO?!-krzyczę na cały szpital.Wszyscy się na mnie gapią w tym i moja mama.-Eee przepraszam...             

No nie! "Szoook! Tancerka miała upadek na koncercie Bars and Melody!!!" Świetnie. Jestem sławna, lecz nie z tego, z czego chciałabym...

                                                 
Wo 346 słów... Liczymy, że się podoba...