Beauty from pain

Prologue

"Anong ginawa ko para suklian mo ako ng ganito? Kulang pa ba ako? Bakit, bakit kailangang maging ganito?" puno ng emosyong tanong ko sa kanya.

Iniwas niya ang kanyang paningin at ramdam ko ang panlalamig niyang emosyon.

"Sagutin mo ko! Hindi yung iniiwasan mo ko. Pwede mo namang sabihin na ayaw mo na ako eh pero bakit kailangang ipamukha mo sakin ng harap harapan?" Namalayan ko nalang na tumutulo na yung luha ko kaya mabilis ko iyong pinahid.

Tumingin siya sakin at nakita kong ang mga mata na dating kumikislap tuwing tinititigan ako na ngayo'y wala nang emosyon.

"Oh edi sige tapusin na natin to." hindi ko maiwasang mapahagulgol.

"Ba- bakit?"

"Dahil ayoko na! Sawang sawa na ako." sabi niya na nakapagbiyak ng aking puso.

"A-ah ganun b-ba? Ahh hahaha nakakatawang isipin na pinangako mong hindi mo ko iiwan na hindi mo ko sasaktan. Asan na yung mga pangakong yon?" sabay tawa ko ng mapait.

Nakatingin lang siya sa malayo na animo'y walang planong sagutin ang mga katagang sinabi ko.

"Nangako ka eh. Yun ang pinanghuhugutan ko ng lakas ng loob!" Pasigaw kong sabi sa kanya.

"Pwede ba? Tama na. Tanggapin mo na lang na hindi tayo para sa isa't-isa!" sagot niya.

"Tang*na kung ganon sana pala hindi nalang kita nakilala!" sabay hampas sa dibdib niya.

"Tigilan mo na tong kahibangan mo" sabay pigil sa mga kamay kong hinahampas parin siya.

"Let's just move on."

"Hindi ko kaya. Hindi ko kaya" naramdaman ko nalang na nakaluhod na ako sa sahig dahil sa panghihina ng mga tuhod ko.

"Tama na." sabi niya sakin sabay lakad palayo.

Hindi ko na mapigilang hugulgol ng humagulgol. Wala na akong pakialam kung may makakita sakin. Napakasakit na parang ang sarap magpakamatay pero hindi naman ako ganoon ka desperada.

dahil naramdaman kong nagmumukha na akong tanga, tumayo ako at nilakasan ko ang loob ko. Ramdam ko ang mga titig ng tao habang tumutulo parin yung ibang butil ng luha ko na mabilis ko rin namang pinapahid.

Umuwi akong wala sa sarili at wala rin namang nakapansin sakin kaya pumunta na ako sa kwarto ko at nilock ang pintuan atsaka pumunta sa banyo upang makapagpalit ng damit bago matulog.

Pagkatapos kong mag cr ay naalala ko na naman ang nangyari at umiyak na naman. Hanggang sa namalayan ko nalang na nakatulog na ako.

My sobs were like a lullaby to me. It was like a music in my ears. I was thankful of it dahil if not, hindi siguro ako makakatulog.

Like other people I was like a typical broken hearted that does not have any appetite at all, want to be alone and cry and cry and cry.

I even tried to cut myself but eventually I managed to stop myself because there isn't any benefits that I can get if I keep on doing this shits.

Not until one day, I realized that if I continue to be like this babalikan niya ba ako? Will he able to realize that he still loves me? diba  hindi naman?

I, then, realized that I should move on with my life. I taught myself to ease the pain. I want to show the people around me that I'm okay that he isn't a loss to me.

I promised myself that time na hindi na ako iiyak. Hindi ko na sya iiyakan dahil wala akong mapapala sa kakaiyak.

I managed to stand up again and deal with the next journey in my life. Hindi gugunaw ang mundo kung mawawala siya sa buhay ko.

Magsisisi kang iniwan mo ako dahil you just lost a girl like me and that girl will not be the same girl you had before.

Move on. Madaling sabihin pero mahirap gawin pero nagawa ko dahil na realize ko na sinayang mo ang babaeng tulad ko.

Hindi na ako magpapakatanga. Hindi naako magpapaloko. at higit sa lahat hindi na ako magmamahal.

~~~
                                nagmamahal,
                                  Charo

Chos HAHAHAHAHA joke lang yang nagmamahal ah.