Μικρή Βαλίτσα

19. Ταυτότητα

"Ανταλλάσσουμε αυτά που αγαπάμε περισσότερο με αυτά που μισούμε περισσότερο". 

Ευριπίδης, Ιφιγένεια εν Αυλίδι

Ορέστη;" τον ξαναρώτησε η Λύδια ξαφνιασμένη. Μπροστά της στεκόταν ο αδερφός της ντυμένος με μαύρα ρούχα, έτοιμος για την πορεία. Σαν να μην έφτανε αυτό, κρατούσε ένα λάβαρο του εθνικιστικού κόμματος.

Ακίνητος σαν άγαλμα έμενε εκείνος και κοίταζε την αδερφή του να τον παρατηρεί με τρόμο, λες και ήταν κάποιος ξένος...

«Τι δουλειά έχεις εδώ;» Η φωνή του ακουγόταν απότομη και απαιτητική και η κοπέλα πάγωσε. Γύρω τους επικρατούσε ένα επικίνδυνο χάος, εκείνη μόλις είχε ανακαλύψει κάτι συνταρακτικό και εκείνος, αντί να προσπαθήσει να της εξηγήσει, φώναζε έχοντας χάσει την ψυχραιμία του.

«Έπιασα δουλειά...,» του απάντησε με δισταγμό, σχεδόν τραυλίζοντας. Ούτε καν γνώριζε τι συνέβαινε στη ζωή της αδερφής του. Ούτε καν νοιαζόταν για τη μάνα τους που πονούσε συνεχώς. Ήταν συνεχώς απών απ' όλα. Εκείνη είχε αναλάβει αδιαμαρτύρητα όλα τα βάρη ώστε να μπορέσει εκείνος δήθεν να αφοσιωθεί στη δουλειά του. Κι έτσι την ξεπλήρωνε. Με ψέματα και μυστικά.

"Γι αυτό χάνεσαι συνεχώς; Σε αυτούς πηγαίνεις, όταν δεν μπορώ να σε βρω;"

Η οργή την είχε κυριεύσει. Τα μάτια της βγάζανε σπίθες άγριες και τα μάγουλά της είχαν πάρει ένα έντονο κόκκινο χρώμα. Ο αδερφός της, εκείνος που ήταν πάντα χαμογελαστός και ανθρώπινος, πως είχε καταντήσει πια έτσι;

"Πως μπορείς και είσαι με αυτούς; Πως έχασες την ανθρωπιά σου;"

"Λυδία, δεν είναι ώρα..." της αντιγύρισε ηπιότερα, καθώς μια ομάδα ανδρών πλησίαζε με καδρόνια και πέτρες. Την άρπαξε από το χέρι και την οδήγησε στο πλησιέστερο στενό, αφήνοντας διακριτικά κάτω το λάβαρο της οργάνωσης. "Υπάρχει κίνδυνος, γαμώτο! Δε βλέπεις; Γύρνα σπίτι ή πήγαινε στη δουλειά σου!"
"Δε με νοιάζει! Δεν πάω πουθενά! Τι θα πουν οι γονείς μας; Για μένα δε νοιάζεσαι. Για εκείνους όμως; μεγάλοι άνθρωποί είναι... Πώς θα το αντέξουν;"

«Δεν θα το μάθουν!»

«Κάποιος θα τους το πει! Κάποιος θα σε δει.. Κάποιος από τη γειτονιά.. Κάποιος από τη δουλειά του μπαμπά, κάποιος φίλος... Ο αδερφός μας! Σκέψου πόσο θα τους ντροπιάσεις!»

«Δεν πρόκειται να το μάθουν, όπως και δεν το έμαθαν πέντε χρόνια τώρα. Όπως δεν το ήξερες κι εσύ!"