KALBİM KÖRDÜ

12. Bölüm-Sen Hiç Yokmuşsun

Bölüm şarkısı-

Christina Perri-A thousand years
***
"Ve kalp yoruldu sevmekten."

Su'yun ağzından

Gök daha da gürlüyordu.Sanki içimdeki isyanın birer yansımasıydı her bir gök gürlemesi.

Omuzlarımda çantam yoktu ama hala sanki tonlarca yük varmışçasına yorgun hissediyordum.

Baygın gibiydim.

Ona inanmıştım.

En kötü söz.Ona inanmıştım.Ne kadar kötü...İçinde hayallerin ve umutların kırıntılarını taşıyan o iki kelime...

Ali'ye biraz daha sokuldum.Başım hemen omzundaydı.

İkimizde artan yağmurun altında sırılsıklam olmuştuk.Ama umursamadım.Ben yağmuru severdim.Ali'de şikayet etmemişti.

Yağmur benzersizdi...Yağmur içimizin ateşini söndürürdü.Akan gözyaşlarını silip götürürdü gözlerden.

Yağmur fedakardı...

Ali,benim ona sokulmamla birlikte belimdeki elini sıklaştırdı.Diğer elinde benim çantam vardı.

Evlerimizin uzaktan gözükmesi ile içimi bir hüzün kapladı.Çünkü şimdi gidip evdekilere ben mutluyum oyunumu oynama sırasıydı.

Ama en azından ağlamıyordum.Hissiz gibiydim.Kızgın değildim.Belki biraz kırgın...

Evlerimizin önüne geldiğimizde ben yorgun birkaç adımla evime doğru yöneldim.Ancak bir anda koluma tutunan parmaklar buna izin vermedi.

Soran gözlerle onun yeşillerine baktım.

-Annenler Afyon'a gittiler.Seni bize emanet ettiler.

Anlamamıstım.Neden bana bunu haber vermemişlerdi?

-Neden bana birşey söylemediler?

Birkaç tane yağmur damlası saçlarının arasından süzülüp burnunun ucundan yere damladı.

-Aramışlar sana ulaşamamışlar.

Başımı olumlu anlamda salladım.Birşey demeden omzundaki çantayı elime aldım.

Arkama dönüp evime doğru ilerlemeye başladım.Tam kapıya ulaşmıştım aklıma gelen şeyle ona döndüm.Hala üç beş adım geride bana bakıyordu.

-Teşekkür ederim minibüs.

Ona minibüs demem daha iyi olduğuma işaretti.Gülümsedi.

Ama bilmiyordu ki ben iyi değildim.

-Akşama annem seni yemeğe çağırmamı istedi.

Başımı hemen olumsuz anlamda salladım.

-Gelmesem daha iyi olacak.

Sonra onun birşey demesine fırsat vermeden evime girdim.Kapıyı arkamdan kapattığımda ilk defa kendimi güvende hissetmiştim.

Sanki tüm kötü şeyleri arkamda bırakmış gibiydim.

Annemlerin aniden Afyon'a gitmelerini garipsemiştim.Çünkü anneannemlere bensiz gitmezlerdi genelde.

Onları aramak için çantamdaki telefonumu aramaya başladım.Sonra çok ani bir şekilde karar değiştirdim.

Hasta olmadan önce üzerimdeki eşofmanlarımı değiştirmeliydim.Ayakkabılarımı kapının önüne koyup çıplak ayaklarımla odama doğru ilerlemeye başladım.Elimdeki ıslak çoraplarımı sıksam suyu akardı.Aniden gelen gülme isteğiyle dudaklarım kıvrıldı.