Rivals In The Spotlight (Old Ver.)

Chapter 7 : Trouble

Callah's POV

"Tumawag pala mommy mo kanina, iha. Tinanong niya kung kumusta na ang farm."

"Tell her that everything is fine," I said and decided to go to my room.

The driver had mentioned earlier that Stephen left without even thanking me for saving his life. Wala talagang modo ang lalaking 'yon, walang kuwenta. Sa susunod na malulunod ulit 'yon. I won't think twice, I'll let him die! Fuck you, Stephen Cole! Ang ganda ng pangalan mo but you're ugly inside.

"Damn you to hell!"

Iritado kong binagsak sa kama ang aking katawan. Naalala ko ang first day of class ko. So far, walang gaanong ganap. Parang mga ignorante ang mga kaklase ko. A bunch of jealous girls with their pathetic boyfriends who couldn't keep their eyes off me.

Kasalanan ko ba 'yon? Talagang pinanganak lang ako ng maganda. Hindi ko na kasalanan kung kinabukasan magbi-break sila. Wala naman akong ginawa. Duh!

Anyways, bago matulog. Magsi-skincare muna ako, 'no. Ang dami ko na yatang naipong dumi sa mukha ngayong araw. Gosh! I can't, hindi puwede. Kailangan kong alisin lahat 'to. Ayokong magkasakit. Nangangarap pa akong makabalik sa Manila. Kahit anong gawin nila daddy, hindi ako mananatili nang matagal dito. Sooner or later, makikita na nila mukha ko. Kidding!

I missed my bitches friends there. Lalo na si Vernise. Na-miss ko ang kaartehan niya. Mas maarte pa kasi 'yon sa akin. Wala na akong balita sa kaniya simula no'ng umalis ako. I wondered how she was doing, was she still the same maldita queen of our university?

Well, sumikat siya dahil sa ugali niya hindi dahil sa pagmomodel, impluwensya ng pamilya at ganda, kundi dahil sa walang angas niyang ugali. That girl is so bully. Napakamaldita. Wala ngang kinatatakutan 'yon e. Lagi niyang kinakalaban ang pamilang Vela Rosa.

Hays, kailan kaya ulit kami magkikita?

Kahit mukha siyang peke, siya pa rin ang pinakapaborito kong bitch na kaibigan.

IT'S Sunday and I don't have classes today so, I decided to roam around in our farm. My driver will guide me somewhere.

I wore my sundress with hat top of my head. May bitbit din akong basket na may lamang foods for incase na gugutumin ako sa gala-gala ko. Wala talaga akong magagawa rito, kung puwede lang na tumakas at pumunta sa city ay matagal ko nang ginawa. But, I won't disappoint my parents, I should learn things here before going back there.

"Ito po ang hacienda ng kabilang pamilya, ma'am." The driver pointed to the vast land of the other family. I don't know who owns it, but I think they're wealthy too.

"Binibisita pa rin ba nila 'to?" I asked while roaming my eyes. Kanina ko pa napapansin ang tingin ng mga tao mula dito sa puwesto namin. As if naman na papasok kami sa kabilang lupain.

"Hindi ko din alam, ma'am e, pero binibista ito ng anak nila na nag-aaral din sa Stratford, ma'am," siguro pinadala din ang taong iyon dito para bantayan itong lupain nila. Maybe, isa rin siya sa mga tagapamana.

Pinagmasdan ko ang buong lugar, masyadong maganda, napaka-peaceful at ang maganda pa rito ay sariwa ang hangin, hindi gaanong mainit. May mga malalaki pang puno na umiikot sa buong lupain, balita-balita rin na sikat itong pasyalan ng mga tao noon but ngayon? Dahil sa sakim na mga tao ay nawalan na ng mga interest ang mga turista na pumunta.

Bumuntonghininga ako, nilapag ko sa ilalim ng puno ang basket ko at kumuha ako ng tinapay.

"Take this." I handed the driver a piece of bread, which he didn't refuse.

This place isn't that bad, I guess. Maybe it's because I'm used to being surrounded by wealthy people, and everything I want is at my fingertips. But how about these people? They work so hard to provide for themselves.