⚫️Κεφαλαιο 52

123 29 0
                                    

- Τι θα ήθελες να δεις όταν βγάλεις τους επιδέσμους;
Ρώτησα ξαφνικά όσο βλέπαμε τηλεόραση.

- Τι ερώτηση ειναι αυτη; Εσένα φυσικα.
Γέλασε δίνοντας μου ενα φιλί στο μέτωπο.

Ήμουν στην αγκαλιά του, απολαμβάνοντας την ζεστασιά του κορμιού του, βλέποντας τηλεόραση στην σιωπή.

Ακόμα και που δεν κάναμε, στην ουσία, τίποτα... Ολα ηταν υπέροχα στα μάτια μου.

Δεν χρειαζόμουν τιποτα και κανεναν αλλο.

- Πως πήγε με τις εξετάσεις;
Ρώτησε μετα απο λιγο και εγω γύρισα να τον κοιτάξω.

- Καλα. Αν σκεφτείς οτι ολο, σχεδον, τον χρόνο δεν άνοιξα βιβλιο... Ειναι θαύμα που πέρασα.
Παρατήρησα και εκείνος χαμογέλασε.

- Το σχολείο μπορεί να φαίνεται ανούσιο αλλα με αυτο θα κερδίσεις το μέλλον σου. Και πλέον... Θέλεις να το κερδίσεις, ετσι;
Ρώτησε και εγω χαμογέλασα.

- Ναι το θελω και αυτο σημαίνει οτι με περιμένει μια πολυ δύσκολη χρονιά.
Εξήγησα και εκείνος έγνεψε.

- Ολα καλα θα πανε.
Χαμογέλασε και με φίλησε.

Η πόρτα άνοιξε και ειδα τους γονείς του να περνάνε μεσα μαζι με τις δίδυμες.

- ΛΥΔΙΑ!
Φώναξε η Σοφία και έπεσε πάνω μου.

Με αγκάλιασε σφιχτά οπως και η Αφροδίτη και κάθισαν διπλα μου.

- Θες να ζωγραφίσουμε;

- Οχι. Να χορέψουμε.

- Εγω λεω να μας φτιάξεις τα μαλλιά.

- Εγω λεω να την αφήσετε ήσυχη.
Γέλασε ο Αντρεας και με έφερε κοντά του χαμογελώντας.

Τον κοίταξα και τον φίλησα.

- Ιού...
Έκανε μια έκφραση αηδίας η Σοφια.

- Να σας βοηθήσω.
Είπα και σηκώθηκα τρέχοντας προς την κυρία Κατερινα.

- Δεν χρειάζεται κορίτσι μου. Ευχαριστούμε ομως.
Χαμογέλασε καθως σήκωσα δυο απο τις σακούλες που ειχε στο πάτωμα.

- Θα μείνεις για φαγητό. Ετσι;
Ρώτησε ο πατέρας του αντρεα και εγω τον κοίταξα.

Μη μ'αφήνεις... Onde histórias criam vida. Descubra agora