Λοιπόν, ο άνθρωπος που αγαπάω είναι αυτός ο οποίος θα πληγωθεί και η καρδιά μου θα θρυμματίζεται σε ένα εκατομμύριο αστέρια τα οποία θα φανούν στα μάτια του και θα απαλύνει ο πόνος του, το χαμόγελο θα κατοικίσει και πάλι στο όμορφο του πρόσωπο, η ψυχή του θα φτερουγίζει πάλι από ευτυχία και όλα θα βρίσκονται ξανά στην θέση τους. Όλα, εκτός από τα θρύμματα της καρδιάς μου, τον μεγάλο και φωτεινό ήλιο που έπλαθα κρυφά μέσα μου όλον αυτόν τον καιρό κάθε φορά που χάζευα το χαμόγελο του, κάθε φορά που έβλεπα τα μάτια του να μου λένε σ'αγαπώ. Αγάπη μου, το φως αυτό το έσπασα για σένα, ράγισε όταν είδε τα δυο σου μάτια να πλημμυρίζουνε από πόνο, όταν είδε το μυαλό σου να χάνεται μαζί με την ψυχή σου. ποιος σε πείραξε αγόρι μου; Ποιος τόλμησε να πει στο φεγγάρι ότι δεν λάμπει ποτέ από μόνο του, ότι ο ήλιος του δίνει αξία μονάχα; Όποιος ήταν αυτός εγώ τον λυπάμαι, γιατί δεν ξέρει από αγάπη και στοργή, δεν αγάπησε ποτέ του, ζει σε ένα κλουβί με την κατάρα να μην μπορεί να αγαπήσει. Μπορεί όμως να αγαπηθεί; Σίγουρα όχι. Ο άνθρωπος που δεν αγαπά απομακρύνει κάθε όμορφη λάμψη από κοντά του, δολοφονεί κάθε αίσθημα του έρωτα. Βλέπεις λοιπόν, το φεγγάρι μπορεί να λάμπει μόνο χάρης του ήλιου αλλά την αξία του την προείχε, αλλιώς δεν θα μοιραζόταν το λευκό φως μαζί του, θα το κρατούσε για να λάμπει μόνος του. Νομίζω έτσι είναι και η αγάπη, να μοιράζεσαι κάθε τι όμορφο που κρύβεις μαζί με τον άνθρωπο σου και ο ένας να καλύπτει τις ατέλειες του άλλου, εξάλλου ο ήλιος μπορεί να λάμπει αλλά το κάθε τι τον πλησιάζει το καίει, ακόμα και αν είναι η μεγάλη του αγάπη.
