Kapıdan gelen ince işık sayesinde odadakı eşyaların yerini tahmin ede biliyordum.Net göremesem de siluetler bir şeye çarpmama engel olurdu.Ellerimde tuttuğum içki şişesini bir kez daha kafama dikip olanları düşündüm.Ben nasıl bu hale gelmiştim?Nasil bu kadar kaybolmuştum?Sanırım bu benim suçumdu.Her şeyin suçunu üstüne atıp kendimi rahatlattığım o aynadakı kadın bile benim eserimdi.Yine karşımda durmuş aynada kınayan gözleriyle bana bakıyordu.Bu bitkin,yorgun düşmüş çaresiz kadın benim eserimdi.Onu ben yaratmıştım ve bunu içten içe biliyor olmak beni deli ediyordu.
Gözleriyle beni kınıyordu.Zavallı olmamı istemiyordu peki ya neden?Düne kadar her şeyi olan biriyken şimdi hiçkimseydim.Burada fare gibi yaşayıp içip içip gün geçtikçe iğrenç birine dönüşüyordum.Bunu o istememişmiydi?Beni bu halde görmeyi?Sarhoşluğumun da verdiği etki ile bana karşılık veremeyecek ayna ile konuştum.
"Ne?Bana neden öyle bakıyorsun?Mutlu değilmisin?Hala mı?Daha kaybedebileceğim neyim kaldi?Şimdi ne istiyorsun?hala memnun değil misin? Allahın cezası ne istiyorsun?!"
Elimdeki şişeyi aynaya fırlatıp aynanın parça-parça olarak yere dağılışını izledim durgunca.O şimdilik gitmişti ama yüzümü döndüğüm her yerde yine onu görecektim.
Dizlerimi karnıma çekip son çaresiz yakarışlarımı kopardım yüreğimden
"Ne istiyorsun?Ne?Ne?..."
Kollarım dizlerimde bir ileri bir geri giderek tekrarladığım kelimeler ve hiç kimsenin beni duymayacak oluşu ile çaresizliğimi iliklerima kadar hiss ediyordum.
Delirmiştim...Tamamen delirmiştim ama içimdeki güçlü bir yanım bana içimden
"Bunu hak ettin"diyordu.
Belki de o aynadakı kadın susturmaya çalıştığım vicdanımın sesiydi kim bilir...
İçimde bir yerlerde ama çok derinde olan bir duygu beni sık- sık ziyarete geliyordu bu ara.Suçluluk...
O yazı hatıralarımdan hiç bir gücün silemeyeceğinden emindim ama beni böyle takip edeceğini düşünmemiştim...Bir katili takip eden ruh misali beynimi ruhumu işgal ediyordu.Ellerimdeki her şeyi intikam alırcasına çekip almıştı hayatımdan.Kimsesiz kalmıştım.Ne kaddar acı çekersem çekeyim içimdeki o ses bir kez daha acımasızca tekrar ediyordu"Bunu hak ettin.."
Bütün gece yıllar sonra ilk defa sesimi bastırmadan bağırarak hıçkıra-hıçkıra ağladım.İçimdense belki de milyonlarca kez hayatımı mahvettiğini düşündüğüm aynadakı kadından ne kadar nefret ettiğimi tekrarladım.Şimdi anlamasam da aslında bana ruhumun özgürlüğünü hediye ettiğini bilmeden...
