Hayat hiç adil değil. Peki insanlar niye adi? Hayat adil olmadığı için mi insanlar da adi? Ben artık herkese kapımı kapattım. Bundan sonra hak etmeyenler kendi cehenneminde yaşıyacak. Artık hiçbir şeye anlam veremiyorum. Herkes bi oyun peşinde. Oyun nerde bitiyo bilmiyorum. Hayat nerde ne zaman başlıyacak hiç bilmiyorum. Ben hayatı anlıyamıyorum. Ben hep kaybettim, hiç kazanan taraf olmadım. Zaten kaybetmeye alıştım artık. Ama sadece kaybetsem yine iyi. Ben hem kaybettim hem de kayboldum. Yolumu bulamıyorum...
Hiç kimse kıymet bilmiyor. Ne aile ne arkadaş ne de sevgili...
Sanki kıymet bilince ölecekler. İnsanları anlamıyorum. Gerçi insanlar olmasaydı hayat adi olmazdı ya....
Her şeyden herkesten bıktım artık. Herkes gülüyor, eğleniyor herkesin bi hikayesi var. Herkes hikayesini gülerek anlatırken neden ben anlatamıyorum? Nasıl anlatabilirim ki benim güzel anılarım olmadı ki hiç. Güzel günlerde gelecekmiş hani nerde o günler? Güzel günleri görmek için daha ne kadar gitmem gerek, gidecek halim kalmadı, yoruldum, çok yoruldum...
Ben çocukluğumu yaşıyamadan kaybettim on bir yaşında kaybettim her şeyimi. O yaştan sonrası sarmadı beni. Bazı şeyler bir daha yoluna girmeyecek kadar yoldan çıktı. Belki de bu yüzdendir boşvermişliğim. İşte bu yüzden güçlü olmak zorundayım. Çünkü başka seçecek yol yok önümde. Düşersem tutanın olmuycak biliyorum....
