1.Bölüm

9 1 0
                                    

Hayat hep bu kadar zor olmak zorundamı? hep sırtından vurmak zorundamı insanın? hep karartmak zorundamı günlerini...aylarını...yıllarını..? peki ya hep kara sevdayı önüne sermek karşına çıkarmak zorundamı? bana hepsi Hayat için zorunluymuş gibi gösterdi beni buz gibi birisine döndürdü beni acı  ya alıştırdı beni kalbimi paramparça edip sürdürdü sen kimsin derseniz ben Nehir Duran 17 yaşındayım Annem ve Babam beni hiç düşünmezlerdi sanki onların çocukları değilmişim gibi...ben hiç onlardan şevkat ve sevgi görmedim küçükken geceleri korktuğumda sığınıcak bir yerim yoktu yorganım ve yastığım vardı sadece, okula gittiğim de kimseyle konuşmazdım dışarı çıkıp oynamazdım kısacası ben çocukluğumu yaşıyamadım şimdi ise kendi ayaklarımın üstünde durmaya çalışıyorum okul çıkışı cafelerde garsonluk yapıp kendi paramı kendim kazanıyorum ben bu Hayatta herşeyi acı çekerek öğrendim yaşdım geçirdim artık o kadar alıştımki zorluklara hiç birşeyi artık umursamıyorum kendi yoluma bakıyorum artık daha da ötesi yok bu gün pazar olduğu için erken yatmam gerektiğini düşünüp kendimi tek huzurlu olabileceğim yere yatağıma girip kendimi uykunun kollarına bıraktım...
 

              ##############

Sabah alarmın sesiyle uyandım kendime gelebimlek için elimi yüzümü yıkadım kendime gelebilmiştim odama girip okul formasını giyinmeye başladım ve hazırlıklarımı yapıp evden çıktım okul a geldiğimde direkmen sınıfa doğru yol aldım içeri girdiğimde hoca daha gelmemişti bende en arka sırama oturup kulaklıkkarımı taktım ve müzik dinlemeye başladım bizim sınıfta kimse kimseye karışmazdı hoca içeri girdiğinde kulakluğı kulağımdan çıkarıp hocayı dinlemeye başladım...

  ********************************
Okuldan çıkıp Cafeye doğru yürürken telefonum çaldı kim diye baktığımda babamın aradığını gördüm kesin gene birşey oldu yoksa aramazdı.
"Efendim"diyip açtım telefonu "işe gitme gel konuşucaklarımız var"diyip telefonu kapattı ben de ilk cafenin müdürünü arayıp izin istedim izin verdiğinde eve doğru yol aldım
evin önüne geldiğimde kapıyı çaldım kapıyı açan Annem olmustu buz gibi soğuk yüzüyle "Hosgeldin" dedi ben de ona kafamı sallıyarak hosbuldum dedim ve içeri yöneldim babam kanepede oturmuş beni bekliyordu "Hosgeldin Nehir otur şöyle seninle birşey konuşmamız lazım "dediğinde pür dikkat onları dinlemeye başladım "Nehir sana bu kadar soğuk davranmamızı farketmişsindir sen daha küçükken yani bebekken biz seni yetimhaneden aldık o zamanlar çouğumuz olmuyordu sen iki yaşına bastığında annenin hamile olduğunu örendik çok mutlu olmuştuk annen 5.ayını doldurmuştu düşük tehlikesi vardı bebeğin. Sen çok yaramazdın yerinde durmuyordun bir gün sen yere düştün ve çok ağladın annen seni alıp kucağında eve getiriyordu karşı dan karşıya geçerken çok hızlı bir şekilde araba sen ve annene çarptı  sen iyidin ama annenin durum çok kıritikti bebek annenin karnında öldü  ve biz bunu kaldıramadık sana bu yüzden hiç yaklaşmadık"
Ben şok içindeydim gözlerim hafiften dolmuştu "Ne diyiceğimi bilemiyorum çok üzgünüm "deyip sustum "Şimdi benim işim için istanbula gitmemiz gerekiyor sende bizimle gelceksin orada eğitimine devam edersin.Biz annenle bir karar aldık geçmişi silmek mümkün değil ama  önümüze bakalım olurmu sende bizim yanımızda kalmaya devam edersin "dediğinde kafamı olumlu anlamda salladım ve ayağa kalkıp ikisine birden sarıldım çok mutluydum ama içimde hala kırık bir kalp vardı bunun nedeni ise bu zamana kadar bana beni yetimhaneden aldiklarini söylememlerineydi bu kırık kalp ama beyaz bir sayfa açmam gerekiyor artik yeni okul yeni dostluklar beni bekliyor...

YANLIZLIĞIM IN İSMİHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin