Troubles in paradise (Flikken Maastricht)

Hoofdstuk 6

Met grote passen liep ik richting het kantoor van Mechels. Ik voelde de nieuwsgierige ogen van mijn vriendje in mijn rug branden. Ik hield mijn pas in en draaide mijn hoofd. "Ik ben Mechels even inlichten." Ik wist dat hij wel wist waar ik het over had. Nog niet het hele corps hoefde te weten dat ik opnieuw zwanger was. "Wil je dat ik met je mee ga?" Ik schudde langzaam mijn hoofd. "Dat hoeft niet. Leef jij je maar uit op de enorme stapel dossiers op je bureau." Ik wou Mechels nog iets vragen en daar kon ik Wolfs niet bij gebruiken. Ik zag hem knikken en naar zijn bureau lopen. Ik klopte op de deur van haar kantoortje en wachtte rustig tot ik haar 'binnen' hoorde roepen. Toen ze me zag wees ze naar de lege stoel achter haar bureau. "Goedemorgen, van Dongen. Ga zitten. Wat kan ik voor je doen?" Ik ging zitten en besloot maar meteen met de deur in huis te vallen. "Goedemorgen, mevrouw Mechels. Ik kwam u vertellen dat ik in verwachting ben." Voor de tweede keer deze dag hield ik mijn hart vast. "Je weet wat dit betekend, van Dongen?" Ik wist maar al te goed wat ze bedoelde en knikte langzaam. "Jazeker, mevrouw. Ik moet het rustig aan gaan doen, mag geen extreem zware zaken doen, en als het niet gaat moet ik op tijd aan de bel trekken. O ja, en ik moet vertrouwen op het oordeel van Wolfs. Als hij nee zegt, moet ik niet ja doen." Mechels glimlachte tevreden. "Heel goed, van Dongen. Hoe gaat het met je dochtertje?" Ik wist dat mevrouw Mechels een zwak had voor kinderen en dat haar zachte kant dan, voor heel even, boven kwam. Ik pakte trots mijn telefoon en liet haar een foto zien die ik gisteren van haar gemaakt had. "Heel erg goed! Ze is zo'n schatje!" Ik zag Mechels naar de foto kijken en daarna naar mij. "Mooi meisje hoor. Een echte Wolfs. Dezelfde ogen, dezelfde neus. Ze wordt vast een hele trotse zus. Gefeliciteerd, Eva." Ik glimlachte dankbaar. De momenten dat ze me 'Eva' noemde waren op 1 hand te tellen. "Dank u wel, mevrouw. En wat mijn kleine meisje betreft, dat is inderdaad een kopie van Wolfs. En hij hoopte nog zo dat het een mini Eva zou worden. Misschien heeft hij, als dit een meisje is dan, bij deze meer geluk." Ik stopte mijn telefoon terug in mijn zak en keek haar vragend aan. "Mag ik u om een gunst vragen, mevrouw Mechels?" Ze keek me bemoedigend aan. "Ik luister." Ik dacht even na hoe ik dit het beste kon brengen. "Zou ik heel even van een verhoorkamer gebruik mogen maken samen met Marion?" Ik zag haar verbaasd kijken. "Voor ik gisterenmiddag naar huis ging sprak Marion me aan in de kleedruimte. Ik wist niet wat ik hoorde en rende weg. Het heeft me sindsdien niet meer losgelaten en ik zou graag wat meer informatie willen, van Marion. Ik beloof u dat het niet lang duurt en dat mijn werk er niet onder zal leiden." Ik zag Mechels even bedenkelijk kijken maar uiteindelijk knikte ze kort. Ik haalde opgelucht adem. "Ik weet dat ik dit niet van u kan verlangen maar zou u, als Wolfs er om vraagt, willen zeggen dat het voor een zaak is? Alstublieft? Ik kan er nog niet te veel over uit wijden maar dit is iets wat ik zelf met Wolfs moet bespreken als ik van Marion heb gehoord hoe de vork in de steel zit." Mechels knikte opnieuw kort. "Ik zal niets tegen hem zeggen, van Dongen. Ik weet dat je me dit niet zou vragen als het niet heel belangrijk was geweest." Ze stond op. "Loop maar met me mee. Dan zal ik Marion roepen. Krijgt Wolfs ook geen argwaan." Ik stond ook op. "Ooh en Eva?" Ik keek haar vragend aan. "Ja?" Ze legde haar hand op mijn schouder. "Beloof je me dat je bij me komt als er iets is? Ik weet dat ik soms hard kan zijn, maar dat moet. Voor mijn werk. Maar ik wil altijd naar je luisteren." Ik knikte. "Dank u wel, mevrouw. Heel erg bedankt." Mechels ging me voor de gang op. "Dreesen? Wil jij van Dongen een beetje bijpraten over die zaak waar jij gisteren met Sanders mee bezig was? Sanders is vandaag iets later en ik denk dat van Dongen wel een goede kijk op die zaak kan hebben." Ik hoopte dat Marion wist waar het over ging en dat ze het spelletje mee zou spelen. Tot mijn grote opluchting zag ik haar knikken. "Uiteraard, mevrouw Mechels." Mechels knikte. "Fijn, Dreesen. Bedankt. Ga maar even naar 1 van de verhoorkamers. Net zo rustig." Ik zag Marion knikken en liep voor ik met haar meeging nog snel langs Wolfs om hem een kus op zijn hoofd te geven.

Tadaa! Dit deeltje kwam zo snel uit mijn vingers gerold dat ik jullie vandaag trakteer op een tweede deeltje. Ik wil al mijn lieve stemmers ontzettend bedanken! Het volgende deeltje moet ik goed over nadenken. Ik weet ook nog niet precies hoe ik dat moet verwoorden. Dus het zou kunnen dat jullie daar even op moeten wachten. Maar ik beloof jullie dat hij er zo snel mogelijk aan gaat komen! Nogmaals erg bedankt iedereen!