From nerd to popular •Dutch• {voltooid} (herschreven)

Hoofdstuk 14

P.O.V Thomas
Het is woensdagochtend en dat betekent dat ik weer vroeg op moet staan om naar school te gaan. Het is 6:30u en ik sla mijn wekker uit. Ik rek me uit en ga dan rechtop op mijn bed zitten.

Na een minuutje sta ik op en loop ik naar mijn kledingkast om even een joggingbroek en T-shirt aan te trekken. Ik loop mijn kamer uit en loop naar de kamer van Klara toe, mijn 4-jarige zusje.

Ik loop naar haar bedje toe en schud haar wakker. "Wakker worden kleintje" fluister ik. Langzaam gaan haar oogjes open en kijkt ze me glimlachend aan. "Hoi" zegt ze meteen vrolijk. "Hey, heb je lekker geslapen?" Vraag ik, terwijl ik rechtop ga staan. Ze knikt uitbundig met haar hoofd. Ze staat ook op en samen lopen we naar beneden toe.

Ik zet Klara op de stoel in de 'keuken' en maak wat te eten voor haar klaar. Als ik het voor haar heb neergezet, begint ze met eten. Ik maak ook wat voor mezelf klaar en ga dan tegenover Klara zitten. "Heb je weer zin in school?" Vraag ik. "Jaaa, het is zo leuk! Ik heb al vriendinnetjes gemaakt!" "Dat is leuk! En is de juf lief?" Vraag ik. "Ja! Ze ging me helpen met mijn naam spellen" "Je wordt veel te snel groot" zeg ik, terwijl ik naar haar toe loop en haar in mijn armen neem waarna ik een rondje met haar draai.

Klara is het enige waarvoor ik nu nog leef. Mijn moeder is twee jaar geleden omgekomen bij een verkeersongeval en daarna is mijn vader vertrokken. Ik heb geen idee waar hij naartoe is gegaan en of hij nog leeft, maar ik had ineens de zorg van Klara op mij. Ik kon natuurlijk ons huis niet meer betalen, dus we wonen in een heel klein, vervallen huisje net buiten de stad. Het is niet veel, maar het is ons plekje geworden.

Ik ben natuurlijk nog 17, dus ik mag eigenlijk niet alleen met mijn zusje wonen, maar ik kan haar gewoon niet achterlaten. Ze is alles wat ik nog heb en ik ben bijna 18, waardoor ik me daar ook geen zorgen meer over hoef te maken.

Na het ontbijt loop ik samen met Klara in mijn armen naar boven. Ik loop eerst met haar naar haar kamer toe. Ik zet haar op de grond en ze loop naar haar stapeltje met kleding toe. Ze pakt een schattig jurkje van de grond af en houdt het naar mij toegericht voor goedkeuring. "Die is heel mooi" zeg ik glimlachend. Ze kijkt me lachend aan. Ik help haar met omkleden en maak nog een vlecht in haar haren. "Ga jij alvast naar beneden toe? Dan ga ik mij ook even klaarmaken" zeg ik tegen haar. Ze knikt uitbundig met haar hoofd en huppelt haar kamer uit. Ik glimlach naar haar en loop dan naar mijn eigen kamer toe.

Ik pak een zwarte jeans en een zwart shirt uit mijn kast en doe dat aan. Ik loop naar de badkamer waar ik mijn haar in model breng en kijk mezelf dan aan. Je gaat deze dag weer overleven en het komt weer goed...

Ik loop naar beneden en lach om het aanzicht wat ik heb als ik in de keuken aankom.

Het is onze vaste routine om onze tanden te poetsen in de keuken als we omgekleed zijn. Ik zie Klara met haar tandenborstel in haar mond staan, terwijl haar hele gezicht onder de tandpasta zit. Ze kijkt me onschuldig aan.

Ik loop naar haar toe en help haar verder. Als ik klaar ben, veeg ik haar gezicht schoon en poets ik ook zelf mijn tanden.

Het is tijd om te gaan en ik loop naar mijn fiets toe. Klara loopt ook naar haar fietsje toe en gaat erop zitten. Ze is al te groot voor deze fiets, maar ik heb er echt geen geld voor om een nieuwe voor haar te kopen. Soms denk ik dat het beter was om haar naar een pleeggezin te brengen, zodat ze alles zou hebben wat ze wenst, maar dan zou ik haar ook kwijt zijn en dat kan ik echt niet aan.

We fietsen samen naar haar school toe. Ze zet haar fiets weg en komt dan weer naar mij toe lopen, zodat we samen naar binnen kunnen lopen. We lopen naar haar klas toe en ik zeg haar daar gedag. "Veel plezier he" zeg ik, terwijl ik haar een kusje op haar voorhoofd geef. "Jij ook" Ik zwaai nog even naar haar en loop dan de gang uit.

————

School is eindelijk klaar en ik loop gefrustreerd door de gangen heen. Ik word zo geïrriteerd door mijn docenten. Echt waar, ze zijn zó irritant.

Ik zie Emelie alleen in de gangen rondlopen en ik word nog bozer. Ze appte me ineens dat ze me kon helpen, maar niemand kan mij helpen. Er is niks aan te doen. Ik ben gelukkig met Klara en dat is genoeg voor mij.

Ik duw Emelie hard tegen de kluisjes aan. "Jij moet je niet met mijn leven bemoeien" sis ik in haar gezicht. Ik zie haar een beetje bang kijken. "Oké, ik wilde alleen maar helpen" zeg ze, terwijl ze mij nu boos aankijkt. "Laat me los" zegt ze, als ik haar nog steviger vast begin te houden. "Nee" zeg ik, terwijl ik haar een stomp in haar maag geef, om mijn frustratie eruit te slaan. Ik kan ook op een boksbal slaan, maar dat is niet leuk. Dan kan ik niet genieten van iemand anders pijn. Nu voelen zij de pijn die ik al 2 jaar lang in mijn hart voel. Ze hapt naar adem en sluit kort haar ogen door de pijn. "Jij kan mij niet helpen" zeg ik nog boos voordat ik wegloop.

Ik pak mijn fiets en fiets naar de school van Klara toe. Ik tover weer een glimlach op mijn gezicht als ze aan komt rennen. Ik neem haar in mijn armen en draai een rondje, waardoor ze hard moet lachen, wat mij automatisch ook laat lachen.

Ik hou van haar en niemand pakt haar van mij af...