Unspoken #WSA17

Μια τελευταία βόλτα

Χόρευα κάτω από το φως του φεγγαριού

Μόνη μου

Πάντα ήμουν μόνη μου

Γεννήθηκα σε ένα παρκάκι κοντά στο σταθμό

Η πρώτη μου εικόνα;

Μια βιασμένη γυναίκα

Ο πρώτος μου ήχος;

Ουρλιαχτά.

Το πρώτο μου συναίσθημα;

Φόβος

Μα τότε όλα ήταν τόσο πρωτόγνωρα

Τόσο ξένα στα παιδικά μου μάτια

Όλα μου φαντάζουν ένα ταξίδι

Μέχρι που με βρήκα εδώ

Στην άκρη του δρόμου

Να ουρλιάζω για τον κόσμο μου.

Κοντά στα 22

Τα μάτια μου κόκκινα

Η κόκκα είχε κάνει καλή δουλειά

Τα πόδια μου μουδιασμένα

Ο πελάτης ήθελε να με σκοτώσει.

Το κεφάλι μου χάος

Τα πάντα ένα χάος

Χόρευα το τελευταίο μου βαλς με τον αέρα

Πριν πάρω τον δρόμο της επιστροφής

Εκείνον που θα με πάει κοντά στην μάνα που δεν γνώρισα

Στην φίλη που δεν έζησα

Στον έρωτα που δεν ένιωσα

"Όμορφο ταξίδι"

Θα έλεγε κάποιος

Μα

Εγώ πόνεσα

Εγώ μάτωσα

Δεν έζησα

Απλώς έφτασα στο τέλος

Σπλάχνο μου,

Ελπίζω να ανασαίνεις στην καινούρια αγκαλιά

Γιατί εγώ δεν μπορώ καν να μιλήσω

Με έφαγε ο χρόνος

Να αναπνέεις μωρό μου

Ίσως στο τέλος του δρόμου να μαγαπήσεις για την σαπήλα που σου έδωσα
•
•
•
•
•
Μπορεί να βούρκωσα
Μα είμαι καλά.

Αυτό ήταν αγάπες μου.

Φτάσαμε στο τέλος.
Απότομα σωστά;

Έτσι είναι η ζωή. Τα πάντα στα φέρνει απότομα.

Έχω να πω πολλά ευχαριστω
Και πολλά συγνώμη σε αυτό το κείμενο.

Μικρό το ταξίδι μας.
Μα ελπίζω να νιώσατε κάθε λέξη αυτών των κειμένων.

Δεν είμαι συγγραφέας
Δεν είμαι στιχουργός.

Είμαι απλά παιδί.
Κι όσο αναπνέω θα γράφω για τον κόσμο μας.

Ελπίζω να είστε καλά.
Θα μου λείψετε ζουζούνια μου.

Να είστε καλά και να χαμογελάτε πάντα.

Που ξέρετε
Ίσως να έρθει σύντομα η καινούρια αρχή.

Σας αγαπάω
Σας ευχαριστώ
Θα μου λείψετε

Για τελευταία φορά,
Η μονάκριβη Ιωάννα