stairway to heaven

hoofdstuk 8

Donderdag

‘EEEliseeeeeeeeeee!!!’ ik schoot wakker van het geroep van de tweeling ze hadden wraakactie gezien. Ze stormden mijn kamer binnen. ‘Heb jij dit gedaan?’ vroeg Josh terwijl hij naar zijn gezicht wees. ‘Waar heb je het over mag ik trouwens zeggen jullie zien er fantastisch uit’ zei ik lachend. Ze liepen boos mijn kamer uit. Ik kleedde me snel om ik wou dit voor geen goud missen toen ik beneden kwam zag ik Josh en Nick bij mam die de make-up en snor van hun gezicht aan het wassen was. ‘sorry jongens die snorren krijg ik er niet af.’ Zei mam. ‘Maar mam’ zeiden ze allebei in koor. Ik had moeite met mijn lach in te houden. ‘Smeer er dan wat camouflage crème op,’ raadde mam aan. Ik kon mijn lach niet meer inhouden en barste uit in lachen. ‘Mam doe er iets aan,’ klaagde Nick. ‘Wat zou ik moeten, doen als jullie elkaar hebben beklad eigen schuld.’ ‘Maar wij hebben dit niet gedaan, zij was het!’ schreeuwde Nick. ‘Elise is het waar?’vroeg ze. Ik antwoordde eerlijk: ‘ja, moeder dat was mijn schuld.’ Toen ging de bel. Ik nam mijn jas en mijn tas en een peer, en deed de deur open. Ik sprong op mijn fietsen vertrok samen met Riley naar school. ‘En wat zijn jouw hobby’s ?’ vroeg Riley , om de stilte te doorbreken. ‘Euh op zondag namiddag doe ik vrijwilligerswerk bij het asielen ook nog ballet op woensdag. En jij ?’ Hij zweeg even en zei dan: ‘ het mag meisjesachtig klinken maar ik doe kunstschaatsen.’ ‘Echt !!!’ zei ik verbaasd. ‘Wat is daar dan iets mis mee?’ als ik mijn lach nu maar in kon houden. ‘Nee, maar je komt niet elke dag een jongen tegen die aan kunstschaatsen doet.’ Hij lachte. ‘Ja, dat is wel waar ja. En ik ga volgend jaar teug voetballen, zoals je al wist.’ ‘ Leuk ik zou graag eens komen kijken .’ als ik hier dan nog ben. Eerlijk gezegd zou ik dan hier liever niet meer zijn. Niet dat het hier niet leuk is, het is hier geweldig. Ik hoop dan alleen mijn accomande dan volbracht zou zijn. Toen we op school aankwamen zag ik dat Mieke aan het huilen was. Ik sprong van mijn fiets en sprintte naar Mieke. ‘wat is er ?’ Mieke snikte en zei bijna onverstaanbaar: ‘Jonas… hij …. Hij is gisteren na de training aangereden en ligt nu in coma.’ Ze begon nog harder te huilen.ik was sprakeloos. ‘Wat? Wow , wat erg voor hem gaat het alles goed met hem?’ ‘ik weet niet wat jij goed vind voor iemand in cóma?’ schreeuwde ze. Ik probeerde haar te kalmeren. ‘Zullen we straks anders samen naar jonas gaan?’ vroeg ik in de hoop dat het haar op te vrolijken. Maar dat was niet mijn beste zet, ze begon nog harder te huilen. ‘Kan niet er mag alleen familie langskomen.’ ‘Maar jij bent zo goed als familie!’ ‘blijkbaar niet’ zei ze droevig. De bel ging. ‘oh geweldig nu is mijn make-up ook nog uitgelopen en zie ik er niet uit.' Ze rende het toilet in. En ik ging naar de les. Ik kon haar nu ff niet helpen ze wou even alleen zijn anders had ze me wel mee getrokken.