Cloves Hongerspelen

Hoofdstuk 17

Mijn blik glijdt naar Cato's blonde kop die terugloopt. Zelfs als hij naast me komt zitten laat ik zijn blik niet los. Blond haar, prachtige blauwe ogen en zo gespierd en talentvol. Dat is mijn liefde, mijn grote liefde. Hij slaat een arm om me heen en ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder aan.

"Wat heb je vast?" Zegt hij.

"Mijn districtsaandenken." Antwoord ik en ik laat hem mijn ketting zien. Hij draait hem een paar keer rond en wrijft over de kleine steentjes die ik zo mooi vind.

"Deze is mooi." Zegt hij.

"Ja," ik pak de ketting weer over. "Hij was van mijn eigen moeder en nu heb ik hem gepikt."

"Heeft het nog een verdere betekenis?"

"Die is heel raar..."

"Ik luister..." Zegt hij. Ik glimach scheef en begin te vertellen:

"Toen ik heel vroeger naar de sterren keek viel mijn oog op een hele grote naast de maan. Hij zag er zo mooi uit en zo geweldig dat ik mezelf voorstelde dat ik daar heen ga als ik dood ben. En dat gaat ook gebeuren."

"Wat, dat je doodgaat?" Zegt Cato verschrikt.

"Nee, blonde, dat ik dan naar die ster ga. Maar pas als ik heel oud ben en met een wandelstok loop."

"Het capitool wil jou toch nooit kwijt."

"Hè?!"

"Je bent hun engeltje." Ik moet heel hard lachen.

"Oh dat zeker niet! Dat is Katpiss al!"

"Ze loopt er niet bij als een engeltje..." Zegt Cato droog.

"Diep vanbinnen is ze de domme.idioot die snel dood moet."

"Inderdaad," snuif ik. "Maar je mag ook gewoon zeggen van buiten. Als ik haar vind maak ik er echt een show van."

Cato begint te lachen en pakt mijn gezicht vast. "Clove, wat ben je toch weer lekker sadistisch!"

"Dankje, ik hou ook van jou."

Het antwoord is een grijns en een kus. Ik zoen mee, ik vind het wel leuk. Dit is een moment waar niemand me in kan storen. Mitch durft niet en Marvel is toch bezig met zijn speren wassen. De zon komt langzaam op en ik duw Cato op de grond.

"Ga slapen ofzo."

"Maar ik wil jagen."

"Jammer dan, je ziet er veel te moe uit."

Ik commandeer Mitch dat hij de wacht houdt en Marvel en Cato vallen na een tijdje in slaap. Ik neem een paar slokken water en vul mijn knorrende maag met wat gedroogd vlees terwijl ik naar mijn liefde kijk. Ik had ook helemaal niet beter kunnen krijgen, hij is al zo perfect. Lief, knap, charmant, elegant, aantrekkelijk, verleidelijk, getalenteerd en zo verrukkelijk -waarom snap je later nog wel, als je een jongen uitnodigt bij je thuis- en daarom wil ik hem ook helemaal niet verliezen. Ik daar in tegen ben ontzettend sadistisch en arrogant, gehumeurd en kattig. Wat ziet hij in mij? Ben ik nou echt dat ontzettend leuke meisje als dat hij beweert? Hier in de arena laat ik dan in elk geval niet mijn beste kanten zien. Het is doodstil. Af en toe hoor je alleen de zware ademhaling van Marvel of Cato, maar ik neem het ze niet kwalijk. Over een paar uur gaan we jagen. En dan kom ik niet terug voordat ik Katpiss heb gevonden en gedood. Dat staat vast.

stemmen alsjeblieft :) haha dan ben ik blij.